Dikur, zërat e fëmijëve dhe jehona e ziles së shkollës mbushnin Drizarin e Mallakastrës me jetë. Sot, kjo shkollë, e cila ndihmonte në formimin e brezave të rinj, ka mbetur nën një heshtje të rëndë, duke reflektuar braktisjen dhe përmbytjen e jetës sociale në fshat. Oborri i shkollës dikur plot me lojëra është zëvendësuar me këmborat e bagëtive që kullosin aty ku dikur fëmijët mësonin.
Nga 400 nxënës që ndanin ditët e tyre mes librash, sot kanë mbetur vetëm pesë: tre në klasën e tretë dhe dy në kopsht. Korridoret janë të zbrazëta, dyert dhe dritaret janë të thyera, ndërsa muret e çara dëshmojnë për një shkollë të braktisur. Banorët e fshatit flasin për ikjen masive të rinisë dhe emig…
Shkolla, dikur zemra e komunitetit, tani është një simbol i rënies së tij. Një banor i moshuar shpreh dhimbjen për humbjen e familjeve dhe fëmijëve që kanë emigruar, duke lënë pas vetëm të moshuarit dhe një vend të zymtë. Muret që rrethojnë këtë shkollë flasin për kujtimet e kaluara; ato mbajnë akoma mesazhe të gdhendura nga nxënësit e vjetër që shprehnin krenarinë për kombësinë e tyre dhe dëshirat për një të ardhme më të mirë.
Një mesazh i përhershëm në mure thotë: “Vdekje tradhtarëve.” Sot, ky thirrje merr një kuptim të ri. Tradhtarët, ndoshta, nuk janë më vetëm individët, por edhe indiferenca dhe moskujdesi që kanë çuar në rënien e këtij fshati. Shkolla e vjetër, e mbushur me kujtime të shkuara, shërben si një kujtesë për ngjarjet që ndodhen kur një komunitet braktiset dhe lëngu i jetës së tij fillon të thahet.
E gjithë kjo tregon se çfarë ndodh kur rinia largohet dhe fshati harrohet, duke lënë pas vetëm shenjat e një kohe më të gjallshme.
