Shkroi: Jane Doe
Eurosong-u i kohëve moderne nuk është ndonjë ngjarje muzikore që shquhet për cilësi vokale apo këngë që i mbeten historisë. ESC është një festë e madhe europiane që ka vite që është kthyer në një paradë queer. Por për hir të traditës, ky festival vazhdon të mbijetojë që prej 1956-ës.
Në vitin 2004, Shqipëria përfaqësohet për herë të parë në konkurrim me Anjeza Shahinin. Ajo po që ishte festë! Kohë të tjera pritshmëri të tjera, shpresa të sinqerta.
Vit pas viti, në ESC na kanë përfaqësuar këngëtarë të dalë nga Festivali i Këngës në Radio Televizion. Çdo vit ka pasur pëlqime e kontestime për fituesit. E megjithatë, shqiptarët kanë qenë gjithnjë solidarë për këngëtarin apo grupin që na ka përfaqësuar.
Deri këtu dua të jem politikisht korrekte.
Publiku i Diasporës voton, por në finale shkojnë gjithmonë ata që bëjnë diferencën, sipas kritereve të festivalit. Personalisht për mua, performancat më të mira në vite kanë qenë vetëm dy: Rona Nishliu dhe Eugent Bushpepa. Nuk ka qenë meritë e RTSH-së, ka qenë totalisht meritë e artistëve.
Por tani, le të kthehemi në absurdistanin që inauguroi me dorën e vet Hudini i RTSH-së, Katallani i zi me këpucë farmacie.
2024-a ishte një vit ters për Eurovizionin e shqiptarëve. Shqipëria u përfaqësua nga një artiste që doli fituese e “Fest 62”, festivali më i dështuar në të gjitha aspektet. Me një formulë të kopjuar nga “Fest 61”, Alfredo i Madhërishëm vendos që mes dy fituesve, Tarzanit dhe Sheherazades, të çojë në ESC këtë të fundit. Pasi boshatisi gjithë arkën e RTSH-së, me preventiva ku mungonte vetëm antidjersa për stafin, Alfredo fjeti i bindur që ky ishte festivali më i madh digjital i realizuar ndonjëherë në historinë e njerëzimit. Bindjen e konfirmoi me mënyrën se si ia serviri publikut në burimet e tij anemike të PR-it.
Por gjella e mirë nuk bëhet me përbërës të skaduar Alfredo! Kënga e dobët, teksti i dobët, mungesa e originalitetit, e të tjera probleme si këto, nuk të çojnë përveçse në një përfaqësim sa për procedurë.
Kjo nuk është hera e parë që Shqipërisë nuk i ecën në përfaqësime ndërkombëtare. Por ky vit ishte ndryshe, sepse këtë vit, dështimi nuk ishte eksluzivisht i artistëve. Artistët kanë mjaftueshëm sfida në tregun e tallavasë. DËSHTIMI ËSHTË EKSLUZIVISHT I YTI ALFREDO!
Ti je tersi, magjia e zezë! Ti e kthen në pleh barin ku shkel.
Me gjithë respektin për artistët tanë që na përfaqësuan, më vjen mirë që nuk kaluam në finale vetëm sepse promovuesi i këtij Eurovizioni je TI! Universi të përgjigjet me goditje nga më të papriturat caro Alfredo!
E imagjinoj nëse do shkonim në finale, si do hapeshe nëpër portalet e tua, duke marrë meritat për mënyrën si këndove, si performove dhe si fitove TI.
Më thanë që je mërzitur shumë. Po bën kontrolle nëpër zyra për të nxjerrë gjithë frustrimin e humbjes. Seriozisht Alfi?
Por humbja është pjesë e jetës Alfredo! Duhet të fillosh të mësohesh me të! Ndonjëherë mëson më shumë nga HUMBJA sesa nga FITORJA!
Post Scriptum: Më thanë se bashkë me artistët në garë, ke dërguar në Malmö me lekët tona edhe delegacionin tënd queer. Për të gjithë fansat, ky delegacion përfaqësohej nga Kryetari i Bordit të Administrimit, një narcos i kërkuar nga FBI dhe nga anëtarët më të spikatur në lëmin muzikor të Këshillit të Murgjve: Tulipani, Angjelini, Ngadhnjimi dhe Pellazgu. Të gjithë së bashku, kanë përshëndetur performancën e këngës sonë përfaqësuese me flamuj e shirita me ngjyra. Mësohet se gjatë tundjes së flamurit, njërit prej anëtarëve iu thye shkopi i flamurit. Gabim Alfredo! Të kishe çuar Havanën, se ajo e tund mirë!
Vijon…
