Viti i Ri në periudhën komuniste në Shqipëri ishte një festë e thjeshtë, e cila ndryshe nga traditat moderne, nuk kishte drita të shumta apo dhurata të shtrenjta. Njerëzit kalonin këtë natë së bashku, duke pritur me emocion minimal, por me një ndjenjë të fortë bashkëjetese. Një portokall, një copë çokollatë dhe ndonjë lodër për fëmijët ishin elementët kryesorë të festimit. Aroma që mbushte shtëpitë vinte nga gatimet e përgatitura me kujdes, ndërsa burrat pritnin mesazhin zyrtar të urimit në radio.
Eljan Tanini, drejtor i AQSHF, në një intervistë për TOP Story në Top Channel, ndau pamje të rralla nga Arkivi Qendror i Shqipërisë, duke treguar se si shqiptarët e festonin këtë natë speciale. Ai theksoi se shumë familje, përfshirë ato më sferike, e festonin Krishtlindjen dhe Pashkët në fshehtësi, duke reflektuar një dëshirë për tradita të kaluara. Sipas Taninit, ndjenja e nostalgjisë për kohën e kaluar ishte më e fortë se gëzimi i lirive të sotme.
Ai përmendi se shumë njerëz e kalonin dhjetë ditshin e fundit të vitit duke shkruar urime për të afërmit dhe miqtë. Mesazhet ishin të thjeshta, por mbusheshin me ndjenja të sinqerta, siç ishin urimet për shëndet dhe mirësi, dhe përmendja e Babagjyshit, që përcaktonte se cilëve fëmijë do t’u dorëzonte dhurata.
Tanini nënvizoi gjithashtu kontrastin mes festave moderne dhe atyre të kaluara, duke ngritur pyetje nëse e kaluara ishte më e mirë, pavarësisht kushteve më të vështira. Ai sugjeroi se statistikat e ndryshme mund të ndihmojnë në sqarimin e këtij morali, duke treguar se në videot e kohës, çastet e gëzimit ishin të dukshme, duke evidentuar se përkundër vështirësive, ndjenja e komunitetit dhe ndihma e ndërsjellë ishin thelbësore.
Në këtë mënyrë, festa e Vitit të Ri gjatë komunizmit reflektonte një realitet të thjeshtë, por të thellë njerëzor, duke evidentuar vlerat e bashkëjetesës dhe kujdesit në një kohë të vështirë.















