Në shkurtin e vitit 1991, një gazetari gjerman arrin në Tiranë me shpresën për të gjetur vajzën që pëlqen, por ndodhet rastësisht dëshmitar i rrëzimit të statujës së Enver Hoxhës. 34 vjet më vonë, ai rikthehet për të takuar të njëjtët njerëz që pretendojnë se kanë kontribuar në këtë ngjarje.
Ky ngjarje shërben si sfond për romanin “Manuali i Rrëzimit” të studiueses Jonila Godole. Ky libër trajton kujtesën kolektive dhe heshtjen në lidhje me të shkuarën, duke eksploruar mënyrën si ne e interpretojmë atë. Godole thekson se, më shumë sesa të përgjigjet se kush e rrëzoi statujën, libri ngre pyetje të reja mbi rëndësinë e kujtesës historike.
Pas një pune pesëvjeçare, Godole ka grumbulluar dhe analizuar dokumente, fotografi dhe dëshmi të ndryshme lidhur me statujën dhe është përballur me fakte të reja. Personazhet e librit janë të frymëzuar nga kjo punë, ku autorja tregon se si ato kanë ardhur në jetë gjatë procesit të krijimit, duke prekur edhe përjetimin e vetë statujës gjatë rënies së saj.
“Manuali i Rrëzimit” përmban shtatë personazhe, secili prej të cilëve sjell një perspektivë të veçantë mbi ngjarjen historike. Pedagogia Dhurata Shehri e përshkruan këtë përmbledhje zërash si një polifoni, me autorin Kesler që vepron si një dirigjent i padukshëm. Një gjë e tillë bën që lexuesit të ndjejnë afinitet me një personazh, por në fund të fundit, Godole arrin të ofrojë një reflektim të thellë mbi mënyrën si ne e kujtojmë të shkuarën.
Përmes këtij romani, Godole rreth qendrën e saj, ofron një qasje të re dhe të domosdoshme për të kuptuar marrëdhënien mes individëve dhe historisë. Libri shfaq se si kujtesa kolektive formohet dhe ri-formohet vazhdimisht në bazë të përvojave dhe përdorimeve të ndryshme të së shkuarës.















