Matiullah Shahab, një gazetar dhe aktivist për të drejtat e njeriut, u zgjua një mëngjes pas një tërmeti me magnitudë 6.0 që goditi provincën Kunar të Afganistanit. Sipas Kombeve të Bashkuara, ky tragjik incident la të paktën 800 të vdekur. Edhe pse epiqendra ishte 16 kilometra larg, tërmeti ndjehej fort në fshatin Asadabad, duke detyruar Shahabin dhe familjen e tij të ikin në kopësht nga frika e shembjes së mureve.
Të prekurit më së shumti ishin provincat e Nangarharit dhe Kunarit, por tërmeti u ndje edhe në Kabul dhe Islamabad. Në agim, Matiullah udhëtoi drejt zonave më të goditura, duke përballuar rrugë të bllokuara dhe duke kaluar dy orë në këmbë për të mbërritur në Andarlachak. Pamjet ishin shokuese, me fëmijë që kërkonin ndihmë mjekësore dhe trupa të pajetë të mbuluar me çarçafë.
Ai përjetoi pasgoditjet e tërmetit disa herë dhe ndihmoi për hapjen e varreve për viktimat. Shumë banorë ishin të traumatizuar dhe të heshtur, duke përjetuar frikën dhe dhimbjen për humbjet e mëdha. Autoritetet talebane u detyruan të përdorin helikopterë për operacionet e shpëtimit për shkak të terrenit të vështirë. Ka raportime për njerëz që kanë vdekur nën rrënoja duke pritur ndihmë.
Vullnetarët ishin të angazhuar në shpëtimin e të bllokuarve, disa prej të cilëve ishin nxjerrë të gjallë. Megjithatë, regjimi taleban e ndalon fotografimin e gratë, duke kaluar kështu në heshtje këtë pjesë të operacioneve. Shumë nga ata që mbijetuan po kalojnë netët jashtë, të ekspozuar ndaj kushteve të vështira dhe pa çadra.
Një banor tjetër, Ezzatullah Safi, përshkruan se si ndjehej si në një “apokalips të vogël”. Pas tërmetit, mungesa e energjisë elektrike dhe rrjetit celular e bënte shkëputjen nga të afërmit shumë më të vështirë. Pavarësisht përpjekjeve për shpëtim, atmosfera në zonat e prekura mbetet e rëndë dhe plot trishtim, me tregje të mbyllura dhe zona malore të paarritshme.
