Në Buenos Aires, Lidia Beltran, e prekur nga sëmundja e Parkinsonit, gjen një moment lirie kur fillon të luajë tango, duke harruar për sfidat që i sjell kjo gjendje. Duke u mbështetur te terapisti i saj, ajo përjeton lëvizje të rrjedhshme dhe hapa të saktë, një praktikë që ka shërbyer si një program inovativ trajtimi për pacientët me Parkinson.
Gjatë 15 viteve të fundit, rreth 200 pacientë kanë marrë pjesë në klasat e tangos në Spitalin Ramos Mejia, me qëllimin për të studiuar efektin e vallëzimit mbi simptomat e kësaj sëmundjeje neurodegjenerative. Sipas neurologes Nelida Garretto, një nga shqetësimet kryesore të përballjes me Parkinsonin është çrregullimi i ecjes. Tangoja, si një formë vallëzimi, ndihmon në menaxhimin e fillimit dhe ndalimit të hapave, si dhe strategjive për ecje.
Rezultatet e eksperimenteve deri më tani janë inkurajuese. Shumë pacientë arrijnë të lehtësuar simptomat, siç janë bllokimet motorike që i pengojnë ata të ecin. Një paciente theksoi se kur ndjehet e “ngrirë”, përpiqet të imitojë hapat e tangos dhe kjo strategji e ndihmon të rikthehet në lëvizje.
Pjesëmarrësit në klasat e tangos vallëzojnë me partnerë që nuk vuajnë nga Parkinsoni, nën udhëheqjen e terapistëve të vallëzimit. Ecja është në qendër të këtij vallëzimi argjentinas, por ajo që e bën të veçantë dhe efektive në rehabilitimin e pacientëve është edhe nevoja për të ndjekur ritmet, për të lëvizur në një drejtim të caktuar dhe për të interpretuar sinjalet fizike të partnerëve të tyre.
Në këtë mënyrë, tangoja jo vetëm që ofron një ndihmë fizike për pacientët, por gjithashtu krijon një hapësirë sociale dhe emocionale, duke promovuar ndjenjën e mirëqenies dhe përfshirjes për ata që përballen me sfida të tilla të rënda. Këto klasat e tangos po provokojnë një ndryshim të ndjeshëm në përballjen me Parkinsonin, duke ofruar shpresë dhe mundësi për një jetë më aktive dhe më e gjallë.
