Të gjithë po presin një kandidat për Bashkinë e Tiranës, një figurë të angazhuar nga opozita që të dalë para publikut. Por sot, Jorida Tabaku, një nga emrat e mundshëm, e njoftoi publikisht se nuk do të angazhohej. Ky akthe, jo vetëm që ilustron një largim nga një garë që duket e humbur, por gjithashtu thekson mungesën e garuesve dhe sakrifikuesve brenda opozitës.
Sali Berisha, i cili ndjehet siç është “plakur”, nuk ka më autoritet për të caktuar missione për anëtarët. Historia tregon se Partia Demokratike ka fituar Bashkinë e Tiranës vetëm një herë gjatë tri dekadave, dhe garimi për këtë post do të kishte qenë një sinjal për të ardhmen. Në këtë moment, duket se nuk ka asnjë impuls për të garuar.
Opozita duket se është angazhuar në një lojë ku përpiqet të gjejë arsyen më të mirë për të shmangur betejat. Parlamenti është bërë një strehë e ngrohtë, një vend të cilin e preferojnë për të shmangur përgjegjësitë dhe pasigurinë e humbjes. Të gjithë janë të ndodhur në kolltukët e rehatshëm, por pa guximin për të përballuar sfidat.
Shembujt e atyre që kanë sakrifikuar dhe kanë marrë përgjegjësi në të kaluarën, vetëm për të kaluar në harresë, tregojnë se partia nuk vlerëson sakrificat. Atyre që kanë guxuar nuk iu është dhënë hapësirë, ndërsa ata që kanë shmangur betejat janë mbajtur në pozita. Ironia është se opozita ndëshkon guximtarët më shumë sesa përballon humbjet.
Kur emrat e njohur tërhiqen dhe ata që mbajnë kolltukun e sigurt nuk janë të motivuar për të konkurruar, opozita humbet identitetin e saj. Ajo shndërrohet në një “klub rehatie” ku humbja shmanget me çdo kusht dhe dinjiteti bëhet një viktimë. Mungesa e guximit për të hyrë në betejë krijon një boshllëk politik, duke lënë dyshim për ekzistencën e vërtetë të opozitës.















