Prej dekadash, Shqipëria përpiqet të integrohet në një proces konkret dhe të prekshëm për qytetarët e saj. Pas ndryshimit të sistemit politik në fund të viteve ’80, vendi ka bërë hapa para e prapa, duke u përballur me kriza politike e sociale. Kryesorja është kriza e mospranimit, ku shqiptarët shpesh shmangin reflektimin për historinë dhe realitetin e tyre, duke preferuar të fshehin të vërtetat e vështira.
Shqipëria duket se është në një gjendje refuzimi: refuzim ndaj përgjegjësisë dhe vetes, duke krijuar një shoqëri që prioritizon imazhin mbi thelbin. Ndërsa jeta sociale po zhvillohet në një botë të influencën e mediave, mendësia mbetet e njëjtë; shqiptarët shpesh ndjejnë se kanë ikur nga problemi, duke krijuar një ndarje mes jetës fizike në Shqipëri dhe mendjes jashtë saj.
Për ta ndryshuar këtë situatë, është e nevojshme që shqiptarët të pranojnë të vërtetat e tyre, duke ndërtuar një shoqëri që përballon gabimet dhe gëzimet, dhe që inkurajon reflektimin dhe rritjen. Ndryshe, reformat do të mbeten të pavlera dhe shpresat për një të ardhme më të mirë do të shuajnë.
Shqipëria ka potencialin dhe resurset për t’u zhvilluar, por vullneti për të pranuar veten dhe për të kuptuar të kaluarën është çelësi i progresit. Një shoqëri që nuk pranon pasqyra do të vazhdojë të mbetet e ngurtë, e paqartë dhe e pavendosur në rrugën drejt prosperitetit.
