Mijëra persona morën pjesë në tubime të organizuara në disa nga qytetet kryesore të Australisë, të cilat u kategorizuan nga autoritetet si protesta të lidhura me ekstremizmin e djathtë dhe përhapjen e urrejtjes. Këto protestat, të njohura si “Marshimi për Australinë”, u zhvilluan në qytete si Sydney, Melbourne dhe Adelaide, duke shkaktuar përplasje mes protestuesve dhe kundërdemonstruesve.
Në Sydney, sipas burimeve të ABC Australia, numri i pjesëmarrësve arriti deri në 8,000, por policia raportoi se nuk shënoi incidente të rënda, përveç përgatitjeve të shumta nga ana e forcave të rendit. Ndërsa në Melbourne, tensionet u intensifikuan kur protestuesit u përplasën me ndaj atyre që protestonin për Palestinën. Një nga folësit e njohur në ngjarje ishte Thomas Sewell, një figurë polemike e ekstremizmit, që iu drejtua masës nga shkallët e Parlamentit.
Në Adelaide, tubimi kryesor dhe kundërprotesta mblodhën rreth 15,000 persona, me një atmosferë përgjithësisht të qetë sipas policisë. Një detaj i spikatur ishte një pankartë që mbështeste Dezi Freeman, një teoricien konspiracioni dhe qytetar sovran i kërkuar nga autoritetet për vrasjen e dy oficerëve të policisë.
Protestat gjetën mbështetje edhe nga figura politike të opozitës, si senatori Pauline Hanson dhe deputeti Bob Katter. Disa organizatorë ishin të njohur nga lëvizjet neonaziste dhe aktivistët e ekstremit të djathtë, që u bënë të njohur gjatë pandemisë. Sipas faqes zyrtare të “Marshimit për Australinë”, migrimi masiv konsiderohet si një kërcënim për unitetin kombëtar dhe për çështje si strehimi dhe krimi.
Qeveria australiane reagoi me forcë ndaj protestave. Ministri i Punëve të Brendshme, Tony Burke, theksoi se “nuk ka vend për urrejtje në Australi”, duke e konsideruar një sjellje të papranueshme për një shoqëri moderne. Në një deklaratë, ministrja për çështjet multikulturore, Anne Aly, shprehu mbështetje për gjithë australianët, duke u angazhuar kundër frikës dhe racizmit.
