Nikon, kryetari i Kuvendit, duket se po kalon një periudhë të vështirë në pozitat e tij, pa arritur ta ushtrojë autoritetin e duhur. Në një atmosferë tensioni, ashtu siç e përshkruajnë kolegët e tij, ai ndihet i pafuqishëm për të kundërshtuar situatën që po e rrethon. Ndërsa kolegët e tij, si Bakja, e gjejnë më lehtë të shmangin përballjet, Nikos i duket se po i ikën mundësia për të drejtuar seancat, vijëzimet e të cilave po bëhen gjithnjë e më të komplikuara për të.
Një ngjarje e fundit e ka shqetësuar atë, kur edhe njëherë seanca është mbyllur pa dëshirën e tij. Kolegët e tij po i tregojnë veprime të ndryshme për të fituar kohë, por Nikos duket se po ndjen një barrë të rëndë mbi supet e tij. Mbetet i hutuar, i ngarkuar me mendime për vendin e tij si kryetar, duke e krahasuar veten me kolegë si Ditmari, që mund të jenë më të suksesshëm jashtë vendit.
Kohë pas kohe, ai shikon në sallë për figura të njohura si Albana, por përjeton një ndjesi të humbjes dhe të moskuptimit për atë që e rrethon. Atmosfera e tensionit është gjithashtu e pranishme me kolegë si Tao që dëshirojnë të tregojnë forcën e tyre dhe zbulojnë një rivalitet të heshtur. Nikos mban një balancë delikate mes tensioneve dhe përpjekjeve për të ruajtur dinjitetin e liderit.
Pavarësisht stresit, presioni dhe mungesa e mbështetjes bëjnë që shëndeti i Nikos të përkeqësohet, duke e lënë atë pa gjumë dhe në një gjendje ankthi. Ai vazhdon të përballet me imazhe nga e kaluara që e shqetësojnë, duke përmendur figura si Borën dhe Vin Hoxhën, dhe kështu ndjenjat e pasigurisë e ndihmojnë të ndihet si një njeri në mes të një krize.
Në këtë tablo, Nikos, Tao dhe Toni paraqiten si figurat kryesore që tërheqin karrocën e parlamentarizmit, e cila po e kalon një periudhë sfiduese, duke ringjallur dilemat mbi ardhmërinë e demokracisë shqiptare.
