Pippo Baudo, një ikonë e televizionit italian, ndërron jetë më 16 gusht në moshën 89-vjeçare. Një intervistë e tij e ribotuar nga Corriere della Sera përmban më shumë se vetëm kujtime; ajo është një pasqyrë e historisë televizive dhe kulturore të Italisë.
Baudo tregon për momentin e parë kur pa televizorin në Trieste në vitin 1954. I emocionuar nga kthimi i qytetit në Itali, ai përcakton këtë ngjarje si një kombinim të realitetit dhe fantazisë. Ai thekson se gjithmonë ka pasur një kujdes të veçantë për kujtimet e tij, duke i parë ato si pjesë të një “memorie fotografike”.
Një pjesë e rëndësishme e karrierës së tij është përvoja në vaudeville, ku ai u njoh me publikun dhe zhvilloi një lidhje të thellë me të. Suksesi i Baudos në televizion ka të bëjë me aftësinë e tij për të ofruar përmbajtje cilësore dhe për të mbajtur publikun të angazhuar. Ai përmend se ishte e rëndësishme të njihte vendet e ndryshme të Italisë dhe reagimet e publikut.
Duke prekur çështjet e jetës dhe vdekjes, Baudo shpërndan kujtime për miqtë e tij të ndjerë, Stefano Sordi dhe Vittorio Gassmann, duke shprehur shqetësimin për fundin e karrierave të tyre. Ai diskuton gjithashtu për mendimin e tij mbi klimën e sotme të televizionit dhe mediat sociale, duke theksuar se ato i kanë dhënë çdo “idioti” mundësinë të shprehë mendimet e tij.
Pavarësisht sfidave, Baudo përfaqëson iniciativën për të ofruar përmbajtje cilësore për publikun. Ai është një figurë që ka gjetur balancimin e ndjenjave të humorit dhe seriozitetit, duke e bërë atë të duket si një mik i çdo shikuesi. Me përfundimin e intervistës, ai lë të kuptohet se, nëse do të kishte mundësi, do të rikthehej në televizion me diçka interesante – një dëshmi e pasionit të tij për artin e prezantimit.
