Dhimitër Anagnosti ka ndërruar jetë, por filmi i tij vazhdon të jetojë me një ndikim të thellë në shoqëri. Vepra e tij kinema është më shumë se thjesht argëtim; ajo shërben si një pasqyrë, duke na treguar si ishim dhe si duhet të ishim. Filmat e tij, si “Lulëkuqet mbi mure” dhe “Kthimi i ushtrisë së vdekur,” kanë formuar breza të tërë, duke u ofruar atyre një perspektivë mbi lirinë dhe identitetin. Këto veprat vendosin njerëzit përballë historisë dhe sfidave të tyre, duke i bërë ata të reflektojnë mbi veten dhe shoqërinë e tyre.
Anagnosti ishte mjeshtër në transformimin e jetës së përditshme në art. Ai besonte se veprat që ngrenë pyetje për jetë janë ato që kanë vlerë dhe, përmes filmave të tij, e demonstroi këtë filozofi. Për shembull, në filmin e tij të fundit, “Gjoleka, djali i Abazit,” ai ofron një metaforë të fuqishme për rininë që jeton mes dashurisë dhe urrejtjes, si dhe përpjekjes për t’u integruar në një botë të re.
Bashkëkohësit e tij dhe brezat e rinj do të vazhdojnë ta ndjekin trashëgiminë e tij. Këta filma do të mbeten si simbol i një artisti të vërtetë që e kuptoi se kinemaja është më shumë se thjesht një formë entertainmenti; ajo është një kanal për vetëkuptimin dhe mbijetesën, si individë dhe si shoqëri. Kinemaja e Anagnosti i fton shikuesit të përballen me realitetet e tyre dhe të shohin thellësinë e emocioneve të tyre nëpërmjet historive që ai rrëfeu.
Në përfundim, përhap lore që kishim për të thënë lamtumirë, por do ishte më e saktë ta quanim një mirupafshim. Artin e tij do ta njohim çdo herë në atë djalë me lulëkuqe në xhep ose në një duel të heshtur, duke e ndjerë gjithmonë shpirtin e tij artistik, që na mësoi se fluksi i jetës është dhe do të mbetet në gjurmët e filmit të tij.















