Donatella Hodo, 27 vjeç , vrau veten duke thithur gaz në burgun Veronese të Montorios më 2 gusht . E reja shqiptare kishte probleme me varësinë ndaj drogës. Ajo ishte në burg për disa vjedhje në farmaci.
Ajo priste që t’i përgatitej një masë alternative ndaj burgut. Gjykatësi mbikëqyrës Vincenzo Semeraro shkroi një letër të hapur, të lexuar në funeralin e Hodos, në të cilën ai akuzoi veten dhe kërkoi falje. “U bë një javë që kur Donatella kreu gjestin e saj tragjik që unë i bëj vetes një mijë pyetje. Ku gabova, në çfarë? Sa herë që një person në burg merr jetën e tij, kjo do të thotë se i gjithë sistemi ka dështuar. Në rastin e Donatellës , unë isha pjesë e sistemit pasi e kisha ndjekur rastin e saj për gjashtë vjet. Pra, si sistemi, edhe unë kam dështuar”.
Të gjithë e njihnin, e kishin ndihmuar të përpiqej të dilte nga ai tunel shumë shpesh i errët, ku drita rrezikon të largohet çdo ditë. Të premten në mëngjes ajo kishte takuar avokaten e saj, Simone Bergamini, e cila nxitonte të dilte jashtë, për t’u kthyer në komunitet për t’u detoksikuar, në strukturën nga e cila kishte ikur disa muaj më parë. Por ata do ta merrnin përsëri. Ajo do t’ia kishte dalë, i duhej vetëm të priste disa javë, të rezistonte, sepse me gjithë atë arratisje, disponueshmëria ndaj Donatelës nga ana e shërbimeve sociale ishte maksimale.
“Kam folur me të, nuk e kuptova as qëllimin më të vogël për t’i dhënë fund jetës së saj , ajo nxitonte të dilte të jetonte me Leon të dashurin e saj”. Avokati, prej vitesh anëtar i Observatorit Kombëtar të Burgjeve dhe si rrjedhim i vetëdijshëm për vështirësitë e të burgosurve dhe veçanërisht i vëmendshëm ndaj “sinjaleve”, ndaj frazave që mund të sugjerojnë një gjest ekstrem, flet pak.
“I shpjegova se do të mirëpritet sërish në komunitet, thjesht duhej të kishte pak durim sepse të gjithë po interesoheshin, në të gjitha nivelet”.
Të hënën në mëngjes ajo pa të dashurin e saj, më pas gjatë natës në qelinë ku ishte e vetme, ajo zbatoi atë që me siguri kishte planifikuar. Ajo u përkul në krevat, sikur po flinte, por kishte një qese rreth gojës dhe thithi gazin nga soba. Askush nuk ishte duke e parë atë, nuk mund ta imagjinonte.
Të martën në mëngjes oficeri trokiti në derë në orën 7.30 sepse ishte në terapi në orën 8, ku po detoksifikohej. Gjysmë ore më vonë oficeri u kthye, ajo nuk ishte ngritur dhe hapi derën për të dhënë alarmin. Donatela ishte e palëvizshme, e vdekur, por për të përcaktuar kohën e vdekjes do të bëhet autopsia: dje në mëngjes prokurorja Beatrice Zanotti ia besoi detyrën mjekes ligjore, mjekes Giovanna Del Balzo.
Një shpirt i munduar dhe i brishtë ndoshta për shkak të frikës nga një marrëdhënie emocionale e lindur së fundmi, por që ishte kthyer në një lidhje të thellë me një djalë, Leon. Dhe ndoshta për të, bindja se nuk mund të kishte ose të paktën të shikonte një të ardhme së bashku me të riun me të cilin ishte e lidhur, kishte përparësinë.
Atë frikë dhe kërkesën për t’u falur e ka shkruar në një shënim ku shpreh dashurinë për nënën e saj, ku flet për marrëdhënien me të atin dhe ia kushton mbi të gjitha atij, Leos, të cilit i kërkon falje. Duke e këshilluar të jetë i fortë.
Gjithë jetën, ajo duhet të kishte dhe donte të bëhej estetiste, ishte një vajzë e bukur por në moshën 21-vjeçare kishte pasur disa probleme me drejtësinë. Vjedhja në dyqan, zakonisht e shoqëruar nga disa miq, për të marrë para për blerjen e drogës.
Shumë herë ajo ishte arrestuar dhe për këtë arsye komisioneri kishte urdhëruar ndalimin e qëndrimit në Verona. Ajo as që mund të kishte shëtitur nëpër qytet, por më 13 gusht 2020 ishte episodi më i rëndë, diçka tjetër veç vjedhjes së një portofoli apo paketave parfumesh. Atë ditë ajp u përpoq dhe ia doli t’i rrëmbejë çantën një zonje që po ecte në shoqërinë e një shoqeje. Viktima u përpoq t’i kundërshtonte dhe i ndoqi, por reagimi i Donatelës ishte veçanërisht i dhunshëm dhe e rrëzoi atë në tokë.
Prokurori Publik kërkoi dhe mori masa, duke besuar se një masë tjetër, pra arresti shtëpiak me byzylyk elektronik, nuk do të parandalonte kryerjen e krimeve të tjera.
Por ajo kishte ndryshuar, kishte dalë dhe kishte shkuar në komunitetin terapeutik, ishte larguar prej andej dhe për këtë arsye ishte kthyer në qeli. Por ajo kishte takuar një djalë, kishte rënë në dashuri.
“Ndoshta jemi të papërgatitur, ndoshta për disa raste do të duheshin më shumë kontakte me psikologë”, përfundon Bergamini. Donatela ishte me nxitim, me dëshirë të madhe për një të ardhme ndryshe. Por frika e dështimit e pushtoi.
Babai e çoi në qendra të ndryshme të specializuara, madje edhe jashtë Italisë, dy herë në Spanjë, më pas në Kroaci dhe në Belgjikë për ta shëruar.
“Të shpëtoja atë ishte bërë arsyeja ime për të jetuar”, tha ai për median italiane, Corriere della Sera.
Babai i Donatellës takoi dhe përqafoi me lot në sy gjykatësin Veronez që ndoqi rastin e vajzës së tij.
“Unë po dridhesha, të dy u ndjemë të mundur”.
“Gjyqtari dhe unë ishim të dy duke qarë. Ndihemi të mundur dhe të humbur, kërkuam falje. Unë po dridhesha, Donatella ime gjithmonë më fliste për këtë magjistrat si të ishte baba i dytë për të. Ajo tha se ishte i vetmi që kishte përzemër. Në fillim askush nuk gjeti forcë të fliste, kishte vetëm lot”, tha babai i Donatella Hodos , 27-vjeçarja e cila u vetëvra javën e kaluar .
Gjyqtari Vincenzo Semeraro kishte shprehur solidaritetin e tij me familjen e Donatellës në një letër .
Magjistrati Mbikëqyrës i Gjykatës së Veronës e ka ndjekur personalisht çështjen që prej vitit 2016. Babai i quajtur Nevruz dhe gjyqtari u takuan dje në mënyrë private.
“Kur u takuam, doja shumë t’i thosha gjyqtarit se ai nuk duhet të ndihej fajtor, sepse Donatella më tregonte gjithmonë për angazhimin që kishte ai ndaj saj”, tregon ai.
“Ky gjyqtar e ndoqi me përkushtim të vërtetë çështjen e vajzës sime, e vizitoi në burg, kërkoi zgjidhje. Ndonjëherë kisha ndjenjën se ai e ndiqte më shumë se unë. Ajo ma përshkroi atë si një baba të dytë.”
Babai thotë se ndihet fajtor për vdekjen e vajzës së tij.
“Ku gabova? Në çfarë? Nuk e prisja kurrë që Dona ime ta bënte një gjë të tillë, asnjëherë. Ndjej se jeta ime pa Donën nuk vlen asgjë , jam unë që dështova, jo gjyqtari”, thotë ai i shqetësuar.
Në një rast, e reja kishte ikur ende nga shtëpia . Për dy vjet ajo ishte në Spanjë, kur babai i saj e gjeti “ajo ishte në kushte të tmerrshme, peshonte vetëm 24 kilogramë, ishte një skelet … E mora dhe e solla në shtëpi, e kujdesa për tre muaj, pa e lënë asnjëherë derisa u shërua. Për fat të keq më pas ajo u rikthye me ne, edhe atëherë nuk pushova kurrë së qeni pranë saj, duke e ndihmuar”.
“Për vajzën time nuk isha i vetmi gabim. I gjithë sistemi ka dështuar dhe për mendimin tim as kontrollet në burg nuk kanë qenë adekuate. Për këtë bëra një ankesë, për fat të keq vajza ime nuk do të kthehet por ajo meriton të vërtetën dhe drejtësinë”, tha ai.
