Shkroi: Jane Doe
Në një galaktikë digjitale, larg prej nesh
Jetoi një goxha burrë me hundën me lesh.
Ish i pari i fshatit, ofiqe kish pafund
Gratë e lëngëzonin të gjitha në katund.
Ish i ri në fshat, por bënte si i vjetër,
Veç hundën kish me lesh, po rriti edhe mjekër.
Gjoksin frynte fort, lartohej si kollonë,
Të ngjate si vigan, me shpatullat-beton.
Të gjithë në fshat e tirrnin hundëleshin,
Ktej i shtronin sofrën, nga mbrapa e përqeshnin.
E ku kish parë qosja një trajtim të tillë
Andej nga vinte vllai, hahej vetëm hirrë.
Aq shumë iu fry stomaku, sa u kuq si furrë
U mblodh i gjithë fshati, e ulën mbi një gur.
Lëkura po i plaste, barku sa s’iu çpua,
Kur prrau… i del një pordhë… plënci iu lirua.
Kaluan shumë vite, në fshat gëzonte dielli
Mbi gurë çelën lule, veç njërit që më s’çeli.
Legjendat rrëfenin për një hundëlesh që vdiq,
U nis për një pordhë… po rrugës u fëlliq.
Post Scriptum: Alfredo, se mos harroj… Ka një medikament shumë të mirë për spazmat diarretike. Ta mbledhë by*ën një herë e mirë. BURG quhet!
Vijon me gjini të tjera…
