Opinion nga Timoni.al
Në politikë, si në jetë, ka njerëz që lindin për të udhëhequr dhe ka të tjerë që mbeten peng të fatit të tyre të vogël. Partitë serioze maten nga aftësia për të zgjedhur njerëzit e duhur në kohën e duhur, por Partia Demokratike duket se është mallkuar të riprodhojë vetëm humbje, të ngjashme me një teatër ku shfaqja është gjithmonë e njëjtë dhe publiku ikën gjithmonë i zhgënjyer. Në këtë skenë të trishtë, aktori kryesor është bërë Belind Këlliçi – një figurë që po ngjason gjithnjë e më shumë me një version të dytë të Lulzim Bashës: i zhurmshëm në fjalë, i zbehtë në rezultate.
Në politikë, humbja është e pranueshme vetëm atëherë kur shërben si një shkollë për fitoret e ardhshme. Por kur humbja bëhet stil jetese, kur ajo përsëritet pa reflektim, pa përmirësim dhe pa vizion, atëherë shndërrohet në një mallkim për individin dhe në tragjedi për partinë që e ndjek. Pikërisht këtë përfaqëson sot Belind Këlliçi për Partinë Demokratike: një “humbës kronik”, një “Basha i dytë”, i cili po e zhyt opozitën shqiptare në të njëjtin qerthull dështimesh ku u fundos edhe paraardhësi i tij politik.
Siç thoshte Winston Churchill: “Suksesi nuk është përfundimtar, dështimi nuk është fatal – kurajoja për të vazhduar është ajo që ka rëndësi.” Por Këlliçi nuk tregoi as sukses, as kurajo, as reflektim. Ai tregoi vetëm një dështim të thellë në Tiranë, ku diferenca prej mbi 60 mijë votash me Erion Veliajn është një prej humbjeve më turpëruese në historinë e opozitës. Dhe në vend që të shfaqej mes demokratëve për të mbledhur copëzat e shpresës, ai u zhduk nëpër resorte luksoze, mbi skafe dhe restorante të kripura, duke dëshmuar se nuk ka lidhje me realitetin e njerëzve të thjeshtë që pretendon të përfaqësojë.
Ky është paradoksi i madh: një opozitar që flet për hallet e qytetarëve ditën, por i harron ata natën mes shampanjës dhe pushimeve luksoze. Një kandidat që premtoi të hiqte korsitë e biçikletave në “Myslym Shyri”, por që nuk arriti të merrte votat as të fqinjëve të tij në atë rrugë. Një lider që pretendon vizion, por që në fakt shfaqet si një aktor pa tekst, në një teatër ku publiku tashmë e ka kuptuar se shfaqja është e dështuar.
Shifrat janë kokëforta: në vitin 2021, PD në Tiranë mori rreth 45% të votave, pa LSI-në. Sot, nën drejtimin e Belind Këlliçit dhe me LSI-në përkrah, PD mezi arrin në 35%. Një rënie prej 10 pikësh, e cila në fakt fsheh një humbje akoma më të thellë, sepse shifra reale e PD-së pa votat e ish-LSI-së është vetëm 29%. Pra, jo vetëm që nuk u ruajt elektorati, por u shkërmoq edhe më shumë.
Fakti që Këlliçi humbi edhe në qendrën e vet të votimit është metafora më e fortë e gjendjes së tij politike: një udhëheqës që nuk arrin të bindë as lagjen e tij, pretendon të bindë kryeqytetin. Kjo është një farsë, një vetë-mashtrim që ngjan me thënien e filozofit gjerman Schopenhauer: “Bota është vullnet dhe përfaqësim – por kur përfaqësimi është i rremë, vullneti bie në boshllëk.” Belind Këlliçi nuk përfaqëson shpresën e demokratëve, por një boshllëk të ri, një zgjatje të agonisë.
Në vend të një politike alternative, ai u kap pas retorikës së vogël, u bë karikaturë e vetvetes dhe model i dështimit. Pushimet e tij luksoze pas humbjes janë një mesazh i qartë për demokratët: “Unë kam luksin të jetoj si të dua, ju vazhdoni të humbni.” Ky është cinizmi i një humbësi që nuk e kupton peshën e përgjegjësisë.
PD sot është e përçarë, e lodhur dhe e rrënuar. Ajo nuk mund të ngrihet mbi supe të lodhura e mbi liderë të rrëzuar. Historia e Bashës e tregoi çmimin e një udhëheqësi humbës: izolim, ikje masive e demokratëve dhe një pushtet i përjetësuar i socialistëve. Nëse PD vazhdon të investojë tek figura si Belind Këlliçi, atëherë po e vulos vetë fatin e saj për të mbetur përherë një teatër bosh.
Belind Këlliçi është sot simboli i një opozite që nuk mëson nga e shkuara, një “Basha 2” i cili e ka kthyer dështimin në model politik. Një parti që ndjek humbës kronikë, tha dikur Machiavelli, nuk mund të udhëheqë kurrë një komb – ajo mbetet e burgosur në iluzione. Dhe pikërisht ky është rreziku më i madh i demokratëve sot: të pranojnë humbjen si normalitet dhe të lejojnë që figura të dështuara si Këlliçi të shiten si e ardhmja e opozitës.
Ka një shprehje të vjetër romake: “Historia përsëritet, fillimisht si tragjedi, më pas si farsë.” Në rastin e Partisë Demokratike, historia ka marrë pamjen e një teatri të shëmtuar, ku pas Lulzim Bashës në skenë ngjitet Belind Këlliçi, i cili nuk sjell asgjë të re përveçse një “reprizë” të një shfaqjeje të mërzitshme dhe të dështuar.
Në politikë, lideri është si kapiteni i një anijeje: kur deti është i trazuar, ai duhet të tregojë forcë, vizion dhe drejtim. Por çfarë ndodh kur kapiteni nuk di të lexojë as yjet, as busullën, dhe e çon anijen drejt shkëmbinjve? Atëherë ekuipazhi dhe pasagjerët mbeten viktima të paaftësisë së tij. Belind Këlliçi është pikërisht ai kapiten i rremë, që pasi e përplasi PD-në në dallgët e Tiranës, sot shfaqet në resorte luksoze, duke e shijuar dështimin si të ishte fitore.
Por ironia më e madhe qëndron te sjellja e tij pas humbjes. Ndërsa demokratët prisnin reflektim, ai zgjodhi luksin. Skaf, restorante të shtrenjta, pushime elitare – ky është imazhi i një humbësi që nuk e di as ç’është përgjegjësia. Kjo sjellje është një shuplakë për çdo demokrat të thjeshtë, një mesazh se “unë e kam jetën time, ju shikoni si të përballoni humbjen.” Siç thoshte filozofi Jean-Jacques Rousseau: “Populli do të humbë gjithmonë kur udhëhiqet nga ata që jetojnë mbi shpinën e tij.”
Belind Këlliçi është bërë metafora e një opozite pa busull. Ai është si një aktor që luan një rol të njohur, por që publiku tashmë nuk e duron më. Është një Basha 2, një kopje pa origjinal, një ripërsëritje e një filmi të keq që askush nuk do ta shohë më. Partia Demokratike nuk ka nevojë për humbës kronikë, për politikanë që e bëjnë dështimin traditë. Siç thoshte Abraham Lincoln: “Mund të mashtrosh disa njerëz për një kohë të gjatë, por nuk mund t’i mashtrosh të gjithë njerëzit përherë.”
Sot demokratët nuk kanë më luksin të mbyllin sytë para realitetit. Çdo ditë që PD mbetet peng i figurave si Këlliçi, është një ditë e humbur për opozitën dhe për demokracinë shqiptare. Nëse Basha u shndërrua në simbolin e një opozite që nuk ngrihet kurrë në këmbë, Këlliçi është sot dëshmia se historia po përsëritet si farsë.
Belind Këlliçi nuk është e ardhmja e PD-së. Ai është jehona e djeshme, një kambanë që bie vetëm për të kujtuar humbjet. Një opozitë që i beson humbësve, është një komb që i dorëzohet fatit. Dhe Shqipëria nuk meriton të qeveriset me një mazhorancë të përjetshme, vetëm sepse opozita ka zgjedhur ta ketë lidershipin e saj si një teatër dështimi.
Në fund të ditës, pyetja që duhet të shtrohet është kjo: a ka më PD vend për humbës të tillë? Apo ka ardhur koha që kjo parti të çlirohet nga hijet e Bashës dhe nga kopjet e tij të dështuara si Belind Këlliçi? Sepse një opozitë që udhëhiqet nga humbës kronikë, nuk është opozitë – është vetëm një iluzion i lodhur, që i shërben pushtetit dhe e tradhton shpresën e qytetarëve.
