Në ditët e para të vitit 1990, Shkodra shënoi një moment të rëndësishëm në historinë e saj me guximin e banorëve për të diskutuar dhe planifikuar rrëzimin e bustit të Stalinit. Regjimi komunist ishte objekt talljeje nga qytetarët, por tashmë ishte koha për veprime konkrete. Një protestë ishte caktuar për 11 janar, gjatë festës zyrtare të Republikës, por për shkak të numrit të vogël të pjesëmarrësve, organizatorët vendosën ta shpallin atë për 14 janar.
Gjergj Livadhi, një nga organizatorët, përshkruan përgatitjet intensive dhe frikën që e shoqëronte këtë revoltë. Ai thekson se, megjithëse fillimisht ishin pak, ideja e protestës u përhap shpejt, mobilizuar një pjesë të madhe të qytetit. Ditën e protestës, mbi tre mijë qytetarë u grumbulluan silent përpara bustit të Stalinit, në pritje për një fjalim që kurrë nuk u mbajt. Një ndjenjë hidhërimi përvijohej pasi disa nga organizatorët ishin arrestuar.
Arrestimet si ato të Livadhit dhe shokëve të tij shkaktuan një ndjenjë frustruese mes protestuesve që u shpërndanë të hidhëruar, por jo pa lënë pas një mesazh të fortë kundër regjimit. Livadhi sqaron se kryengritja u organizua nga një grup qytetarësh dhe se kishte pasur një represion të ashpër, me rreth 630 të arrestuar dhe dënime të rënda.
Preç Zogaj, një tjetër dëshmitar i ngjarjeve, e përshkruan protestën si një demonstratë të veçantë, ku qytetarët qëndronin të heshtur përballë bustit, duke shprehur kështu një vendosmëri dhe një qëndresë ndaj regjimit. Megjithëse censura përpiqej t’i minimizonte ngjarjet dhe pasojat e tyre, fjala për atë që ndodhi në Shkodër arriti të dilte jashtë, duke ndezur shpresën për ndryshim në të gjithë Shqipërinë.
