Opinion nga Timoni.al
Ka njerëz që lënë pas vepra, ka të tjerë që lënë pas fjalë. Dhe ka disa që nuk lënë as njërën e as tjetrën, por lënë pas një boshllëk kontradiktash, një mjegull që të bën të pyesësh kush janë në të vërtetë. Flutura Açka ka zgjedhur të jetë nga kjo kategori e fundit. Një shkrimtare që dikur shfaqej si e ndjeshme, si e kulturuar, si njeri që e mendon fjalën para se ta thotë, sot është kthyer në shembullin më të dukshëm të një personazhi që nuk mban peshë mbi vete, që nuk i reziston kohës, që nuk e mban dot të pandryshuar as mendimin për tjetrin as për veten. Fjalët e saj nuk janë më poezi, nuk janë më prozë, nuk janë më mendim. Janë thjesht shpërthime emocionale që e tradhtojnë vetë autoren, duke e nxjerrë atë zbuluar si një shpirt të paqëndrueshëm, që sot ngre lart dhe nesër hedh poshtë, që sot e idealizon dikë dhe nesër e fshikullon me fyerjet më të rënda.
Në vitin 2021, Flutura Açka kishte shkruar për Gazment Bardhin si për një hero. Ishte gati ta vendoste mbi piedestal, të shihte tek ai pastërtinë, idealizmin, profesionalizmin, madje e pikturonte me tone të një djaloshi të rrallë, një shprese që do të ndryshonte gjithçka. Ishte një portret i shkruar me një entuziazëm të skajshëm, me fjalë që nuk linin vend për dyshim. Një lavdi e përjetshme në letër, një hymn për dikë që për Fluturën e asaj kohe ishte simbol i të mirës. Por vetëm disa vite më vonë, e njëjta penë që i këndoi lavdinë, e përdor të njëjtin forcim të fjalës për të bërë të kundërtën. Ajo që dje ishte dritë, sot është baltë. Ajo që dje ishte hero, sot është “fashist i vogël”, “humbës ekzemplar”, “piroman karrigesh”, një përçarës i pashoq, një figurë që meriton vetëm përbuzje. E njëjta autore, me të njëjtin ton emocional, por me kah të kundërt. E njëjta grua që dje e vishte me aureolë engjëlli, sot e mbulon me damkë armiku.
Ndoshta kjo kontradiktë nuk është thjesht çështje opinionit për dikë tjetër, por një pasqyrim i shpirtit të saj në udhëkryq. Një shkrimtare që lëkundet mes fjalës së butë dhe sharjes së rëndë, mes lavdisë së ekzaltuar dhe fyerjes së pamëshirshme. Një grua që nuk gjen dot ekuilibër dhe përfundon duke shfaqur publikisht brishtësinë e saj emocionale.
Ky bipolaritet i qëndrimeve nuk është shenjë force, por dobësie. Tregon një njeri që nuk është i aftë të mbajë një bosht të qëndrueshëm, që nuk ka themel të fortë në mendim. Sot është një gjë, nesër e kundërta. Sot shkruan me lot në sy, nesër me helm në penë.
Kjo nuk është më çështje mendimi. Nuk është më çështje ndryshimi reflektimi. Është thjesht shkatërrim i koherencës. Një shkrimtare që e mohon fjalën e vet është si një arkitekt që e rrëzon me duar shtëpinë që ndërtoi. Dhe ky është mëkati më i madh i një njeriu të letrave: të mos i qëndrosh besnik vetes, të mos i japësh asnjë peshë asgjëje që thua, të eklipsohesh nga vetë kontradiktat e tua.
Fjala është armë e fortë, por edhe bumerang. Flutura Açka këtë duhet ta kishte ditur më mirë se kushdo. Një shkrim, një status, një fjali mbetet aty si dëshmi e përjetshme, si gjurmë që nuk fshihet dot nga koha. Sot, ajo nuk bie ndesh me Bardhin. Sot ajo bie ndesh me vetveten. Fjala që dikur përdori për të ngritur, sot është dëshmia më e fortë e rrëzimit të saj. Dhe ky është çasti ku kupton se nuk është më Bardhi viktimë e gjuhës së saj, por është vetë Flutura. Nëse e kishte gabim dje, ka gënjyer dhe mashtruar. Nëse e ka gabim sot, po shpif dhe po shan. Në të dyja rastet, humbësja është e njëjta: Flutura Açka.
Kjo luhatje e vazhdueshme, ky kalim nga një ekstrem në tjetrin, tregon më shumë për autoren sesa për objektin e fjalës së saj. Nuk kemi të bëjmë me një analizë të qartë, me një gjykim racional, por me shpërthime emocionale që ndryshojnë sipas motit, sipas interesit apo sipas humorit të ditës. Sot është një, nesër është e kundërta. Sot ngre në qiell me nota poetike, nesër e fshin me baltë me fjalor vulgar. Ky bipolaritet i qëndrimeve është pasqyra më e dhimbshme e shpirtit të saj të trazuar. Dhe një shkrimtare që nuk arrin të ketë ekuilibër brenda vetes, nuk mund të pritet të japë ekuilibër në fjalë.
Flutura, me emrin e saj që përkon me një insekt të brishtë, duket se po bëhet metafora më e saktë e vetes. Si një flutur që endet nga një dritë tek një tjetër, nga një llambë tek një qiri, nga një shkëlqim tek një tjetër, ajo nuk gjen një drejtim të vetëm. Nuk ka bosht, nuk ka rrënjë, nuk ka qëndrueshmëri. Sot ndizet në zjarr për të lavdëruar, nesër digjet në inat për të sharë. Dhe në këtë lëvizje të çrregullt, ajo humbet seriozitetin, humbet peshën e fjalës, humbet gjithçka që një shkrimtare duhet të ketë për t’u marrë seriozisht.
Në fund të ditës, nuk është Gazment Bardhi ai që është dëmtuar më shumë nga ky kontrast i saj. Është vetë Flutura Açka që ka shkatërruar figurën e vet publike. Sepse askush nuk i beson një njeriu që dje i këndon himne dhe nesër thërret mallkime. Askush nuk respekton një shkrimtare që e përdor penën e saj si instrument për ta bërë dhe prishur në të njëjtin objekt, sipas interesit apo tekave të çastit. Ky është fundi më i hidhur i një njeriu të letrave: të mbetesh pa vlerën e fjalës. Dhe ky është fati i Flutura Açkës sot – të jetojë brenda pasqyrës së vet, ku fjalët e saj e përgënjeshtrojnë, e tradhtojnë dhe e shkatërrojnë.
Në fund, çfarë mbetet nga Flutura Açka? Një shkrimtare që dikur pretendonte se fjalën e kishte art, por sot e ka kthyer në armë kundër vetvetes. Një personazh që ka humbur besueshmërinë, sepse nuk mund të jesh njëkohësisht lavdëruesi më i madh dhe sharësi më i madh i të njëjtit njeri, pa e shkatërruar seriozitetin tënd.
Nëse dikur e kemi parë si zë kulturor, sot e shohim si shembull se si një penë e pavendosur, një gojë që thotë gjithçka e kundërt, mund të shndërrohet në karikaturë të vetvetes.
Flutura nuk ka rrëzuar askënd. Flutura ka rrëzuar vetëm Fluturën. Dhe ky është fundi më i hidhur për një shkrimtare: të mbetesh pa vlerën e fjalës.
