Ata ishin ulur në karrige prej ari. Një përkthyese lexonte nga një bllok shënimesh, duke i treguar botës anglishtfolëse – përfshirë Trumpin – se çfarë kishte thënë presidenti francez. Kur ajo ndaloi së foluri, Trump ndërroi bisedën me një lëvizje dore për të treguar historinë e tij.
“Pra, ne ishim në Kullën Eiffel duke darkuar me gruan tënde të mrekullueshme”, tha ai. Kjo ndodhi gjatë takimit të tyre të parë në 2017, kur të dy sapo kishin filluar si liderë botërorë.
Trump e kishte vlerësuar gruan e Macron-it, Brigitte, sikur të ishte një ndërtesë për të cilën priste të kishte probleme strukturore. “Ajo është në formë kaq të mirë fizike.”
Ata kishin darkuar në restorantin Jules Verne në Kullën Eiffel. “Më pas, ne dolëm jashtë dhe ai filloi të fliste frëngjisht”, tha Trump. “Nuk kishim përkthyes dhe ai vazhdonte e vazhdonte dhe unë vetëm po tundja kokën ‘po, po, po’. Dhe ai më mashtroi vërtet, sepse u ktheva të nesërmen dhe lexova gazetat. Thashë: ‘Kjo nuk është ajo që folëm!’”
Diplomatët pranë tyre qeshën. Por askush nuk qeshi më shumë se Macron. Ai mbylli sytë. Dy burrat u munduan të shtrëngonin duart në një mënyrë të çuditshme, si adoleshentë në një festë. Trump i preku bicepsin e majtë Macron-it, ndërsa Macron shtriu dorën e majtë dhe ata kapën gishtat e njëri-tjetrit.
Ishte një shtrëngim duarsh relativisht i shkurtër sipas standardeve të tyre – asgjë në krahasim me atë në Paris në 2017, që dukej se zgjati po aq sa një nga martesat e Trump-it. Por ishte padyshim më i çuditshmi. “Ai është një klient i zgjuar”, tha Trump.
Macron fërkoi një sy me një gisht, sikur të ishte gati të qante. Ata do ta kishin gjithmonë Parisin. Mund të mos e kishin gjithmonë Kievin. Por, sigurisht, Parisin po.
Kështu shkoi ky takim i parë në Shtëpinë e Bardhë midis një lideri evropian dhe Presidentit Trump, të sapo rizgjedhur.
Macron ishte veshur me të zeza, si në zi për rendin e vjetër që miku i tij po e përmbys. Jakëza e bardhë ishte aq e mprehtë dhe e shtrënguar, saqë dukej se i linte shenja në qafë.
Ai insistoi se Rusia kishte pushtuar Ukrainën. Marrëveshjet e Minskut nuk ishin respektuar, tha Macron. Ai e kundërshtoi butësisht Trump-in. Ndonjëherë, si në takimin e tyre të parë në Paris, e bënte këtë duke folur frëngjisht me zgjuarsi.
“Kjo është gjuha më e bukur”, tha Trump, pas një prej këtyre ndërhyrjeve, në të cilën Macron insistoi se Shtetet e Bashkuara qëndronin krah për krah me Evropën në çështjen e Ukrainës. “Nuk kam asnjë ide se çfarë po thotë”, vazhdoi Trump. “Por kjo është gjuha më elegante dhe e bukur.”
Macron kishte ardhur për të provuar ta bindte Trump-in që të mendonte për sigurinë e Europës. Ata ishin miq të mëdhenj, në fund të fundit. Kur e priti amerikanin në Paris, Trump ishte aq i impresionuar nga festimet e Ditës së Bastijës – rreshtat e tankeve dhe avionët ushtarakë që fluturonin sipër – saqë për vite me radhë kishte bezdisur ndihmësit e tij për të organizuar një paradë ushtarake në Uashington, sipas raporteve.
Ishte fillimi i një miqësie të veçantë mes Trump dhe Macron. Nuk i solli shumë përfitime Macron-it: Trump nuk pranoi ta mbante SHBA-në në Marrëveshjen e Klimës së Parisit apo në marrëveshjen bërthamore me Iranin. Por Macron kishte arritur ta mbante marrëdhënien gjallë.
Ai e kishte ftuar Trump-in në Paris për të parë rihapjen e Katedrales Notre Dame në dhjetor. Tani, Presidenti Trump kishte riorganizuar me mirësjellje axhendën e tij për të lejuar këtë takim, tha Macron.
Franca është aleati më i vjetër i Amerikës. “Për shekuj kemi qenë miq, dhe jemi miq personalisht, siç e përmendët, sepse punojmë shumë mirë së bashku”, tha Macron. “Dhe mendoj se SHBA dhe Franca gjithmonë qëndrojnë në të njëjtën anë, anën e duhur të historisë, do të thosha.”
Ai u përpoq butësisht të korrigjonte idenë e Trump-it se Europa thjesht i kishte dhënë hua para Ukrainës, ndërsa Amerika e gjorë kishte dhuruar miliarda për asgjë. Trump e injoroi dhe vazhdoi të fliste për Ukrainën sikur të ishte një investim i dështuar, për të cilin paraardhësi i tij kishte humbur gjithçka.
“Jemi me 350 miliardë dollarë humbje”, tha ai. “Si arritëm këtu, nuk e di. Por kjo është shumë para. Shumë para të investuara dhe nuk kishim asgjë për të treguar.”
Ndërkohë, ata këmbëngulnin se ishin ende miqtë më të mirë dhe nuk mund të qëndronin larg njëri-tjetrit.
Më vonë pasdite, kur të dy burrat qëndruan krah për krah për një konferencë shtypi, me më shumë frëngjishte të bukur dhe shtrëngime duarsh të zgjatura, Macron i ofroi ndoshta paralajmërimin e tij më të fortë mikut të tij të madh. Trump sapo ishte ankuar se “para se të vinte këtu,” askush nuk kishte menduar të fliste me Presidentin Putin.
Një gazetar francez vuri në dukje se Macron ishte lideri i fundit evropian që kishte folur me Putinin para pushtimit të Ukrainës dhe e pyeti nëse kishte ndonjë këshillë për të bërë marrëveshje me të.
“Nuk do t’i jepja kurrë këshilla Presidentit Trump”, tha Macron, para se t’i jepte një mori këshillash. “Kalova shtatë orë me Putinin, 15 ditë para fillimit të sulmit”, tha Macron. “Ai mohoi gjithçka. Por nuk kishim garanci sigurie … Mendoj se është e mrekullueshme të kemi diskutime. Pika ime e fortë ishte të thosha le të përpiqemi të arrijmë diçka që mund të vlerësohet, kontrollohet dhe verifikohet.”
Ai ishte i sigurt se Trump do ta bënte këtë. “Nëse nuk garantojmë sigurinë e këtij territori brenda Evropës, atëherë si mund të garantojmë sigurinë tonë?”, tha ai. “Ne jetojmë vetëm 1,500 km larg Ukrainës. Gjermanët dhe polakët janë edhe më afër.”
Trump uli shikimin te podiumi i tij. Sërish, miku i tij po fliste në një lloj frëngjishteje. “Amerika do të jetë aty në solidaritet,” tha Macron me shpresë.
Trump tha se po fliste me Putinin. “Njerëzit e mi merren me të vazhdimisht,” tha ai. “Kjo është ajo që bëj. Bëj marrëveshje. Gjithë jeta ime është marrëveshje. E vetmja gjë që bëj janë marrëveshjet.”
Në fund të konferencës për shtyp, pati edhe një shtrëngim të gjatë duarsh që u kthye në një përqafim, për të vulosur këtë mosmarrëveshje. “Emmanuel, faleminderit shumë,” tha Trump. “Ka qenë e mrekullueshme të jem me ty. Përshëndete gruan tënde të bukur.”
