Rasti i Ermes Hoxhallit ka shkaktuar diskutime të gjera në opinionin publik për shkak të manipulimeve që lidhen me emrin e Ambasadës Amerikane në projektet e bursave për shkollat shqiptare. Hoxhalli ka shfrytëzuar një identitet të rremë për të fituar besimin e institucioneve shtetërore, të cilat mendonin se po bashkëpunonin me mbesën e kryeministrit.
Në një intervistë ekskluzive për Top Channel me gazetaren Kristi Gongo, Hoxhalli, pas shlyerjes së dënimit, ndan përvojat e tij. Ai tregon se si si fëmijë ka qenë ekstrovert dhe gjithmonë ka ndjerë nevojën për të qenë më i madh, duke humbur meritën e moshës për aftësitë e tij. Ai shpreh irritimin e tij ndaj ideve se mosha përcakton nivelin e dijes.
Hoxhalli kujton se ka pasur shumë shokë gjatë fëmijërisë dhe përjetime të bukura në fshat. Ai e sheh fshatin si një mjedis edukativ dhe më mik të natyrshëm se qyteti. Me prindërit e tij, të cilët janë të punësuar jashtë për të siguruar të ardhura, Hoxhalli ka pasur një lidhje të ngushtë, duke kaluar kohë me gjyshen dhe vëllain.
Ai shpreh se teatri ka qenë një pasion i hershëm, duke e konsideruar atë një pasqyrim të realitetit. Teatri për të është një hapësirë magjike dhe e shihni veten si pjesë të saj, ku mund të shprehë realitetin dhe të kritikojë fenomenet shoqërore. “Vetë jeta është një teatër,” thotë ai, duke theksuar rëndësinë e artit në jetën e tij.
Ermes Hoxhalli, me një histori jete të ngarkuar dhe përvoja të veçanta, ofron një pamje interesante ndihmës për t’u kuptuar nëndërgjegjen e tij dhe mënyrën se si e sheh botën, përmes një lente artistike. Kjo bisedë është një reflektim mbi identitetin dhe rrugën e tij përmes vështirësiveë që e kanë shoqëruar përballjen me jetën.















