Editorial nga Timoni.al
Në një kohë kur qytetarët shqiptarë presin me padurim që drejtësia e re të japë rezultate të prekshme kundër korrupsionit galopant që ka zhytur vendin për dekada, një prej figurave më të zëshme të opozitës, Belind Këlliçi, po luan një lojë të rrezikshme dhe të dyfishtë: ditën sulmon qeverinë me fjalime të zjarrta për inceneratorët, ndërsa natën mbron heshturazi Belinda Ballukun dhe aferën 50 milionëshe të tunelit të Llogarasë, një nga skandalet më flagrante të qeverisë “Rama 3”.
Këlliçi është përpjekur me ngulm të ndërtojë një profil politik si “i pakompromis” me të keqen, si një opozitar që nuk ndalet para askujt dhe që gjoja kërkon të çojë para drejtësisë eksponentët më të korruptuar të qeverisë socialiste. Por kur hetimi prek qeveritaren më të fuqishme të kabinetit, Belinda Ballukun, që rastësisht është edhe një lidhje e afërt familjare e vetë Belindit, sulmi ndalet, e madje shndërrohet në presion ndaj drejtësisë.
Së fundmi, prokurori i çështjes së inceneratorëve, Dritan Prenci, është vendosur në qendër të sulmeve publike të Këlliçit. Me një gjuhë të ashpër, në vend që ta inkurajojë për të hetuar më thellë, Këlliçi e sulmon atë pse nuk paska hetuar Edi Ramën dhe Erion Veliajn për inceneratorin e Tiranës. Deri këtu, gjithçka duket normale në një luftë politike të zakonshme opozitë-mazhorancë. Por prapavija është krejt tjetër: sulmi ndaj Prencit ka për qëllim jo të nxisë hetimin, por ta trembë dhe ta ndalë nga hetimi që po afrohet gjithnjë e më shumë tek Balluku dhe afera e tunelit të Llogarasë – një aferë që komprometon thellë jo vetëm ministren më të pushtetshme të qeverisë, por edhe rrethin e ngushtë të Belind Këlliçit.
Sipas burimeve të brendshme dhe raportimeve të përsëritura mediatike, vëllai i Belind Këlliçit ka shërbyer si konsulent pranë Ministrisë së Infrastrukturës në kohën kur ajo drejtohej nga Belinda Balluku. Ky fakt nuk është thjesht një detaj dytësor: është një konflikt interesi i qartë dhe një lidhje që e shpjegon më shumë se çdo gjë tjetër sjelljen e Këlliçit në këtë aferë.
Çështja e tunelit të Llogarasë nuk është thjesht një tender i dyshimtë. Është një histori klasike korrupsioni institucional, ku një kompani shqiptare, “Gjoka Konstruksion”, u skualifikua me pretekstin e mosplotësimit të kritereve, për t’i hapur rrugë një bashkimi kompanish turke që fitoi me një ofertë 30 milionë euro më të lartë. Më pas, punimet i bëri po Gjoka. Ndërkohë, kompania turke arkëtoi fitimin duke nënkontraktuar të gjithë procesin, siç tregojnë edhe bilancet e saj zyrtare: 97% e shpenzimeve janë për nënkontraktime, dhe vetëm 1.6% për punonjësit e saj. Një “tarifë suksesi” për ndërmjetësit politikë, e mbuluar me letra dhe propagandë infrastrukturore.
Në këtë histori të errët, SPAK ka vepruar deri tani vetëm në nivelin e drejtorëve teknikë – si Ervis Berberi dhe biznesmeni Valter Begaj – por nuk ka guxuar të prekë nivelet politike ku është marrë vendimi për anulimin e tenderit të parë dhe dhënien e 50 milionë eurove shtesë për projektin. Pse? Sepse aty ndodhet një emër: Belinda Balluku.
Pikërisht këtu ndërhyn roli i errët i Belind Këlliçit. Në vend që të ushtrojë presion politik mbi drejtësinë për të çuar përpara hetimin më të rëndësishëm të këtij mandati, ai vendos të godasë prokurorin e çështjes. Mesazhi është i qartë: “Mos guxo të shkosh më lart, qëndro tek drejtorët.”
Në këtë mënyrë, Këlliçi nuk është më thjesht një opozitar. Ai shndërrohet në një faktor pengues për drejtësinë, në një mburojë të heshtur të një ministreje që ka një histori të errët me tendera, nënkontrata dhe miliona euro të shpërndara për klientë politikë. Dhe më keq akoma: në një politikan që nuk mbron interesin publik, por interesin personal dhe familjar.
Kjo është më shumë sesa hipokrizi politike. Kjo është deformim i funksionit opozitar. Sepse kur ke në dorë një skandal me përmasa 50 milionë euro, të denoncuar edhe nga një ish-zv.kryeministër si Arben Ahmetaj, dhe ti zgjedh të heshtësh, t’i shmangesh dhe ta mbulosh me sulme ndaj drejtësisë – atëherë nuk je më pjesë e zgjidhjes, por je pjesë e problemit.
Ironia është se ndërsa Belind Këlliçi kërkon me zë të lartë hetimin e Ramës dhe Veliajt për inceneratorët, nuk thotë asnjë fjalë për rolin e Ballukut në tenderin më të dyshimtë të dekadës. Nuk flet për ndryshimet e buxhetit me akte normative. Nuk flet për ndërhyrjet e saj në prokurimin publik. Nuk flet për faktin që kompania fituese nuk bëri asnjë punë, por përfitoi dhjetëra milionë euro, ndërkohë që të gjitha punimet u bënë nga kompania e parë që ishte skualifikuar padrejtësisht.
Kjo sjellje është e dënueshme – jo vetëm moralisht, por dhe politikisht. Sepse nëse opozita shndërrohet në instrument të një ministrie të akuzuar për abuzim, nëse deputetët shantazhojnë drejtësinë për të mbrojtur të afërmit e tyre të përfshirë në afera, atëherë nuk ka më opozitë të vërtetë – por një sistem i kalbur, ku të gjithë janë pjesë e të njëjtës marrëveshjeje heshtjeje.
Belind Këlliçi sot nuk është më thjesht një politikan i ri me retorikë të fortë. Ai është një simbol i krizës së besimit që ka përfshirë opozitën shqiptare. Një figurë që përdor drejtësinë si kartë politike dhe interesin publik si dekor për mbrojtjen e interesave private.
Dhe në fund, qytetari shqiptar është ai që humbet. Humbet besimin tek drejtësia. Humbet shpresën për ndëshkimin e të korruptuarve. Humbet të vetmen mundësi për të parë ndryshim të vërtetë.
Sepse drejtësia nuk mund të jetë as e frikësuar, as e kapur, dhe mbi të gjitha – as e penguar nga ata që pretendojnë se po luftojnë për të. Dhe nëse Belind Këlliçi nuk ka guximin të kërkojë hetimin e Ballukut dhe aferës së Llogarasë me të njëjtin pasion që flet për inceneratorët, atëherë ai nuk është më opozita që shqiptarët kanë nevojë – por mbrojtësi më i heshtur i korrupsionit në vend.
