Lajmi për vendimin e Adrian Bajramit për të lënë Kombëtaren shqiptare dhe për të përfaqësuar Zvicrën ka shkaktuar një valë shqetësimi dhe kritika nga tifozët e skuadrës kuqezi. Shumë e kanë interpretuar këtë veprim si një akt tradhtie, duke akuzuar lojtarin se ka braktisur vendin e tij të origjinës. Megjithatë, kjo ngjarje lind disa pyetje të rëndësishme për menaxhimin e Kombëtares shqiptare.
Historitë e ngjashme me atë të Bajramit nuk janë të reja. Një rast i njohur ishte ai i Mërgim Mavraj, i cili, pas një periudhe të lënë mënjanë, zgjodhi të përfaqësonte Shqipërinë. Mavraj ishte i përjashtuar në fillim nga FSHF, por falë trajnerit De Biazi, ai u rikthye. Në rastin e Bajramit, ai është grumbulluar disa herë nga trajneri Sylvinho, por kurrë nuk ka marrë mundësinë për të luajtur në ndeshje zyrtare. Kjo mungesë ndjesie përfaqësimi ka detyruar lojtarin të kërkojë alternativa, ndihmuar edhe nga një federatë tjetër që i ofron mundësi më të mira.
Suksesi i Shqipërisë në Euro 2024 nën drejtimin e Sylvinho duhet të vlerësohet, por duket se pas atij suksesi, trajneri ka adoptuar një qasje të konservatorizmit duke ruajtur të njëjtin grup lojtarësh, duke shmangur rreziqet. Rezultatet e fundit, duke përfshirë barazimet me Serbinë dhe Letoninë, kanë ulur shpresat për kualifikimin në Botërorin 2026. Kjo frikë e ndryshimeve po i kushton Kombëtares shqiptare në mënyrë serioze.
Rasti i Bajramit është vetëm një ilustëracion i një problemi më të thellë. Lojtarët si Anis Mehmeti, që po shkëlqejnë, nuk po ftohen për të luajtur. Ky fenomen tregon se sistemi aktual po i detyron lojtarët të kërkojnë mundësi jashtë. I duhet dhënë vëmendje sjelljes dhe nevojave të lojtarëve, duke kuptuar se ata kërkojnë vlerësim dhe mundësi. Bajrami nuk është armik, por një simptomë e krizës së menaxhimit të Kombëtares. Për të ndaluar rrjedhjen e lojtarëve dhe për të ndërtuar një të ardhme më të fortë, është jetike të rishikohet strategjia dhe të jepet më shumë besim rinisë.
