Rezultati i zgjedhjeve parlamentare në Finlandë ndryshon më tej jo vetëm strukturën e vendit skandinav, por vë në rrezik edhe politikën evropiane. Përparimi i “të djathtës së re” (qofshin ato sovrane, nostalgjike apo konservatore), tani është një lajtmotiv.
Një vit pas zgjedhjeve europiane të vitit 2024, tashmë është konkrete mundësia që “blloku” i këtyre formacioneve të përmbysë “formulën Ursula” (popullore, socialdemokrate, liberale), që po pengon fatin e Unionit. Por, përveç rastit të Italisë, kush janë ata dhe sa ndikojnë të djathtët e rinj në Evropë?
Le Pen synon dyert e Elysee – Gjithmonë e shkëputur nga “conventio ad excludendum” mes forcave historike politike të Francës, e djathta e Marine Le Pen ka marrë një shtysë të re nga tensionet sociale që po tronditin Parisin.
Sot Le Pen “vlen” 26% kundrejt 22% për Macron. Qëllimi i saj? Përveç fjalëve të zakonshme mbi identitetin dhe interesat kombëtare, për emigrantët, liderja synon të afirmojë përparësinë e legjislacionit francez ndaj ligjit komunitar.
“Muri i ri i Berlinit” – Megjithë konsensusin e konsoliduar veçanërisht në territoret e ish-RDGJ-së, AFD – një grup nostalgjikësh të Rajhut të Tretë, haptazi ksenofobikë – mbetet “e paparaqitshme”.
CDU nuk mendon fare për krijimin e aleancave me ultra të djathtën (e cila ndër të tjera e konsideron monumentin e Holokaustit një plagë në historinë gjermane), më pak me forcat e tjera politike që “bëjnë një mur”.
Sigurisht që nuk ndihmoi, atëherë, të zbulohej se simpatizantët e ultra të djathtëve ishin të përfshirë në një komplot të çuditshëm grusht shteti që donte të ringjallte shkëlqimin perandorak të Gjermanisë.
Kështu, 16% e ultra të djathtës – e cila në Parlamentin Evropian është një grup me Lega Nord, mbetet e ngrirë dhe e papërdorshme.
A do ta imitojë Spanja, Italinë? – “Vox” është versioni spanjoll i sovranitetit të krahut të djathtë.
Një anti-abortiste, nostalgjike për frankoizmin dhe vlerat katolike, formacioni i drejtuar nga Santiago Abascal u bë i njohur edhe në Itali pas mitingut gjallërues të mbajtur nga Giorgia Meloni në një nga tubimet e saj.
Në Spanjë, paragjykimet ndaj Vox janë shumë të zbehta sot. Partido Popular (e moderuar e qendrës së djathtë), po kërkon hapur një aleancë me sovranët në funksion të politikave të planifikuara për muajin e ardhshëm.
Shfaqet si një formulë e ngjashme me atë që qeveris Italinë, por me ekuilibër të përmbysur fuqie: Partido Popular udhëton mbi 30%, Vox ndalon në 14-15%.
“Konvertimi” i Suedisë – Ajo që ndodhi në Suedi me zgjedhjet politike të vitit të kaluar, mund të përdoret si një profeci e përgjithshme.
E djathta fshiu qeverinë socialdemokrate të Magdalena Andersson, falë shtytjes së lëvizjes së “demokratëve suedezë”, euroskeptikëve dhe anti-emigracionit të Jimmie Akesson.
Çmimi i paguar nga ky i fundit për t’u bashkuar me koalicionin ishte pastrimi i plotë i të gjitha pozicioneve dhe impulseve të tij më ekstreme.
Një konvertim shumë i qartë krahasuar me linjën mbi të cilën Akesson ka ndërtuar suksesin e saj ndër vite.
Revolta e bujqve holandezë – Intolerante ndaj rregullave evropiane, ekologjike në mënyrën e tyre, të frikësuar nga një e tashmja që ata nuk e kontrollojnë më: ??këto janë koncepte të përbashkëta për të djathtën e re evropiane, por gradualisht ranë në mënyra të ndryshme.
Fytyra më e fundit e këtij kubi, është shfaqur në Holandë: stabiliteti politik i përfaqësuar nga e djathta dhe liberalët vihet në lojë nga shpërthimi i Partisë “fermerët e qytetit”, e cila papritur u ngjit në 19% në zgjedhjet e disa javëve më parë, me maksimum prej 35% në fushata elektorale.
