Kërcimtaret e një klubi nate në Miami mbanin në duar disa shkopinj prej neoni, në të cilin shkruhej: “Dreqin, unë jam e famshme”. Një milioner ishte veshur me një bluzë të zezë dhe xhinse, duke tundur një shishe shampanjë Cristal. Një grup tjetër kishte porositur dy kosha plot me shishe shampanje.
Kjo elitë është më e shpërndarë gjeografikisht dhe është më e përhapur se aristokratët dhe kapitalistët e dikurshëm. Por sigurisht ka lindur edhe një industri për ta ushqyer atë.
Një grup i vogël oligarkësh, menaxherë të fondeve mbrojtëse të Nju Jorkut dhe investitorë të Silicon Valley tani kanë marrë në pronësi një rrjet klubesh nate që shtrihen në të gjithë globin. Qofshin ato në Miami apo St Tropez, këto klube priren të kenë dekor të ngjashëm dhe të njëjtën klientelë. Pandemia e koronavirusit i ka ndërprerë përkohësisht festat por mund të jeni të sigurt se ky sektor i shoqërisë, i mbyllur në shtëpi luksi dhe i izoluar nga recesioni ekonomik, së shpejti do të lulëzojë sërish.
Unë u ktheva pas në vitet midis 2010 dhe 2014, duke u përpjekur të kuptoj se si funksionon kjo botë. Unë kam punuar si modele përpara se të bëhesha sociologe, arrita të hyja në zona të izoluara që përjashtojnë pa mëshirë çdo grua që nuk ka trupin përfekt. Fola me vajzat e reja që shoqëronin milionerët dhe kuptova se, pavarësisht nëse e pranonin plotësisht apo jo, ato ishin në menaxhimin e dikujt.
Dre ishte një promotor për disa nga klubet më të mëdha në sektorin vip (si të tjerët në këtë histori ai më kërkoi të përdorja një pseudonim). Ai ishte një 38-vjeçar i pashëm dhe buzëqeshje verbuese, detyra e të cilit ishte të inkurajonte milionerët që të rezervonin tavolina në klubet ku ai punonte.
Ai e arriti këtë pjesërisht përmes karizmës së tij. Por talenti kryesor i Dre ishte aftësia e tij për të sjellë modele, të paktën pesë në natë. Duke kaluar shumë kohë me Dre në Nju Jork, mësova ekonominë bazë të sistemit. Në një farë mënyre, puna e Dre-së i ngjante punës së një tutori. Disa nga klientët e pasur të klubeve të natës mund të kenë bërë seks me femrat e bukura. Por në thelb kjo nuk ishte arsyeja pse ato ishin atje.
Dre kishte për detyrë të krijonte një atmosferë të bukur në vende të tilla. Klubet zakonisht i jepnin “tutorit” gjithashtu një ulje të faturës rreth 10-20%. Nuk ishin shumë para por marrëdhënia midis tyre dhe modeleve përfshinte ulje të tarifave, vakte falas dhe dhurata, që arrinin në qindra dollarë në ditë.
Gjatë një viti, Dre fitoi 200,000 dollarë.
Ai ishte gjithmonë në kërkim të njerëzve të pasur, të cilët mund të shpenzonin edhe një milion dollarë brenda një nate. Një tjetër promotor më shpjegoi efektin e këtyre femrave. “Modelja është modele.”
Për të arritur këtë efekt, femrat duhej të ishin modele ose të ishin të bukura dhe elegante. Ndryshe nga pronaret dhe promotorët e klubeve, të rejat nuk merrnin para për punën e tyre. Ata madje i cilësonin këto vajza që kërkonin të fitonin para nga një “punë e tillë”, si të përdala.
Por ato vajza merrnin vakte falas (megjithëse vetëm kur klientët dhe promotorët kishin dëshirë të hanin), shampanjë falas dhe hyrje falas në klubet më interesante me dj-të më të mirë. Modelimi paguhet mirë, por jo për pjesën më të madhe të atyre në pasarelë. Shumë prej tyre vinin nga vendet më të varfra si Republika Çeke dhe Brazili, dhe nuk kishin fonde për të paguar vetë një mënyrë jetese elitare.
Një nga përfitimet më të mëdha ishte udhëtimi në Miami. Çdo verë, frekuentuesit e pasur të Nju Jorkut zhvendosen në brigjet e Floridës. Promotorët në përgjithësi paguajnë për udhëtimin dhe akomodimin e modeleve.
Gjatë verës shkova në Miami dhe takova Katian një modele ukrainase 20-vjeçare. Gjatë orëve që ishim së bashku, telefoni i saj gumëzhinte vazhdimisht nga mesazhet e promotorëve dhe pronarëve të klubeve (një kalimtar mashkull gjithashtu na ndërpreu për të komplimentuar Katian).
Katia dilte pothuajse çdo natë në eventet e organizuara, të cilën ajo e shpjegoi me fjalë të thjeshta: “Dua të argëtohem. Nuk më interesojnë njerëzit e tjerë, si kush është klienti apo çfarëdo tjetër.”
Ajo nuk ndihej nën presion për të bërë seks me askënd, nëse dikush i dukej tërheqës. Asaj madje pëlqente veçanërisht të lidhej me meshkujt që ishin modelë. Ajo mbante një kartë krediti në pjesën e pasme të telefonit të saj për raste urgjente, por ajo nuk kishte shumë para, kështu që kishte nevojën e “tutorëve” .
Shumica e vajzave me të cilat fola dukej se mendonin se kjo punë do të vazhdonte për një kohë të gjatë nmegjithëse se për sa kohë ishte e vështirë të përcaktohej. Një përfitim ishte përfitimi kulturor. Vajzat e reja që nuk kishin lindur të pasura vlerësuan faktin se, duke shkuar në zona vip, ato ishin në gjendje të njihnin të pasurit, markat, ushqimet dhe verërat e nivelit të lartë.
Një vajzë më tha se filloi të mbante pirunin me dorën e majtë pasi kishte darkuar me europianët. Asaj i pëlqenin edhe bisedat me njerëzit që takonte në klubet e nivelit të lartë. Vajzat gjithashtu mendonin se lidhjet shoqërore – lidhjet me burra të suksesshëm do të rezultonin të vlefshme. Penny, një modele dhe aktore nga Londra tha: “Po, kam takuar regjisorë filmash dhe personalitete të ngjashme. Dhe nëse i njihni dhe mbani kontakte me ta, do të mund të bëni diçka në jetë.”
Prindërit e Dre ishin nga Afrika Sub-Sahariane dhe ai ishte rritur në Francë përpara se të shkonte në Miami në fillim të të 20-ave. Ai ka jetuar nga një botë krejtësisht ndryshe nga bota e të pasurve dhe ishte i vetëdijshëm se aksesi në vende të tilla varej nga aftësia e tij në menaxhimin e marrëdhënieve. Ai ka pasur kontakte me aktorë dhe muzikantë të famshëm dhe e dinte se cilat prej modeleve për të cilat fliste i pëlqenin.
Ai e dinte gjithashtu se çfarë lloj femrash pëlqenin milionerët. Gjatë ditës, ata mund të darkojnë me modelet ose t’i çojnë ato në vende luksoze. Disa gra i përshkruan lidhjet e tyre me ata si “familje”.
Realiteti është se promotorët menaxhojnë punën e vajzave të reja. Ata i rekrutojnë, i kontrollojnë dhe i disiplinojnë si një menaxher që mbikëqyr fuqinë e tyre punëtore. Ironikisht, pozicioni i promotorëve në ekosistemin vip ishte më i afërt me atë të vajzave të reja që ata menaxhonin se kushdo tjetër, edhe pse pak dukej se e kuptonin atë.
Ashtu si vajzat, shumica e promotorëve ëndërronin të bashkoheshin me klubin e super të pasurve por në fund u përjashtuan për shkak të statusit dhe parave. Ata vetëm mund të pretendonin se i përkisnin në fakt asaj elite.
Dre ishte i bindur se lidhjet e tij me elitën do t’i siguronin një marrëveshje të madhe biznesi. Çdo natë që dilte me ta, apo çdo drekë, sillte një nga këto projektet e tij pothuajse të përfunduara: kompaninë e limuzinave, prodhimin e filmave, shfaqjen televizive dhe, natyrisht, karrierën e tij muzikore.
Ai madje pretendoi se po mblidhte para për një firmë teknologjike për shkak të aksesit të tij ndaj shumë miliarderëve dhe investitorëve. Ndërsa për projektin tjetër ishte në diskutime për një marrëveshje të telekomunikacionit serb.
Por këto nuk u realizuan kurrë. Klientët ishin të lumtur ta thërrisnin kur kishin interes por kjo nuk do të thotë se ata e konsideronin atë si një partner të mundshëm biznesi./ The Economist
