Viktoria, 32, përshkruan lindjen e fëmijës së saj të parë të premten e kaluar në një strehë nëntokësore spitalore në Kiev:
Ishte dita e dytë e luftës. Isha vërtet nervoze – po dëgjonim shpërthime. Po lutesha të takoja djalin tim. Fillova të pastroj gjithçka në shtëpinë time, duke u përgatitur për fëmijën, madje edhe kur fillova të ndjeja dhimbjen, nuk mund ta besoja se do të lindja gjatë luftës.
Unë dhe burri im kishim frikë të shkonim me makinë në spital për shkak të shpërthimeve. Fillimisht na u desh të kalonim rreth 30 minuta në radhë për të marrë gaz. Pastaj ne po kalonim nëpër Kiev dhe ishte bosh – nuk kisha parë kurrë një qytet kaq të zbrazët. Dëgjuam zhurmën e sirenave. Ishte e frikshme, si një film, por përpiqesha të qëndroja pozitive.
Kur mbërritëm, të gjitha dritat ishin fikur sepse stafi i spitalit kishte frikë se mos bombardohej. Doktori im na takoi dhe na tregoi në një dhomë shumë të rehatshme dhe plot ngjyra.
Por dy orë më vonë dëgjuam sirena. Ishte shumë e zhurmshme. Ishte joreale të shikoje nga dritarja dhe të shikoje gjithë arkitekturën e bukur gotike dhe të dëgjoje sirenat. Ndërsa isha shtatzënë, kisha marrë kurse joga, përgatita për lindje të butë, kisha marrë kurse. nuk ishte kështu.
Doktori tha se duhej të shkonim në strehën e bombave. Kishte panik teksa njerëzit po nxitonin. Nuk mund të veshja as pantallonat sepse ishte shumë e dhimbshme. Kur hymë në strehë mbetëm të tronditur. Ishte ndërtuar në kohët sovjetike dhe nuk u mirëmbajt, ishte vend i shkërmoqur dhe shumë i lagësht dhe i ftohtë.
Për ne ishte një dhomë e vogël pa asnjë derë, vetëm një perde dushi që na ndante nga dhoma kryesore me 50 persona në të. Nuk kishte teknologji mjekësore, vetëm një karrige gjinekologjike. Po përpiqesha të mos shikoja as atje dhe shpresoja të kthehesha në spital së shpejti.
Pastaj ujërat e mia shpërthyen. Doktori im më shikoi dhe më tha: “Në rregull, do ta bëjmë këtu, është shumë e rrezikshme të presësh.” Në atë moment nuk kisha frikë. I besova mjekut tim – e vetmja gjë në mendjen time ishte të mbaja djalin tim dhe t’i jepja fund dhimbjes.
