Një studim skandinav që analizon 47,000 familje ofron një përgjigje interesante për pyetjen në lidhje me diferencën më të mirë mes motra-vëllezërve. Rezultatet sugjerojnë se një distancë prej 5–6 vitesh mes fëmijëve kontribuon në stabilitetin e familjes, shëndetin e nënës dhe lumturinë e fëmijëve. Kjo ide sfidon rekomandimet tradicionale që nxisnin të kishim fëmijë më afër njëri-tjetrit në moshë.
Arsyet që mbështesin këtë sugjerim janë të shumta. Së pari, koha e nevojshme për rikuperimin e nënës pas shtatzënisë luan një rol të rëndësishëm. Shtatzënitë tërheqin stres fizik dhe emocional; pas pesë vjetësh, trupi i nënës arrin një gjendje më të stabilizuar dhe është gati për një shtatzëni të dytë.
Arsyeja e dytë lidhet me zhvillimin e fëmijës së parë. Neuropsikologët evidentojnë se pesë vitet e para janë kritike për formimin e personalitetit. Një fëmijë i madh ka nevojë për vëmendje të plotë nga prindërit, dhe me ardhjen e një vëllai apo motre shumë shpejt, ai rrezikon të humbasë këtë vëmendje, duke ndikuar negativisht në zhvillimin e tij emocional.
Marrëdhëniet mes vëllezërve dhe motrave janë gjithashtu të përmirësuara me një diferencë prej 5–6 vjetësh. Fëmija më i madh ka mundësinë të bëhet ndihmës dhe të vije në rolin e “vëllait/motrës së madhe”, duke evituar rivalitetin që shpesh ndodh me një diferencë më të vogël.
Një tjetër aspekt është ndikimi në financat e familjes dhe shëndetin mendor të prindërve. Një periudhë prej pesë vjetësh lejon rikthimin në punë të nënës, duke stabilizuar të ardhurat familjare dhe duke ndihmuar prindërit në forcimin e marrëdhënieve emocionale.
Për më tepër, duke pasur një diferencë më të madhe mes fëmijëve, prindërit përballen me shumë më pak sfida gjatë viteve të adoleshencës. Fëmija më i madh, duke qenë më i pjekur, mund të ofrojë mbështetje dhe të shërbejë si model pozitiv, duke reduktuar stresin që ndodh kur dy adoleshentë janë në të njëjtën situatë. Kështu, një diferencë prej 5–6 vjetësh mes fëmijëve përshkruhet si një strategji e zgjuar për mirëqenien familjare.















