Opinion nga Timoni.al
Në historinë e politikës shqiptare, tradhtitë nuk kanë munguar kurrë. Por ajo që po ndodh sot në gjirin e Partisë Demokratike, ngjan më shumë me një tragjikomedi të përsëritur, ku aktorët janë të rinj, por skenari është po ai i vjetër: një opozitë që minohet nga brenda, përmes njerëzve që hiqen si reformatorë, por në fakt janë ambasadorë të interesave të pushtetit. Në këtë shfaqje të zymtë, rolin kryesor e luan Belind Këlliçi – një djalë që dikur shihej si premtim i brezit të ri, por që sot po shfaqet si Kali i Trojës i futur me kujdes në zemër të PD-së.
Në pamje të parë, Belind Këlliçi luan rolin e një politikani që kërkon ndryshim, që sfidon të vjetrën dhe kërkon frymë të re. Por në prapaskenë, shumëçka tregon se pas kësaj maske rinore fshihet projekti më i sofistikuar i mazhorancës për të shkatërruar opozitën.
Siç Odiseu e futi kalin prej druri në Trojë për ta rrënuar qytetin nga brenda, po ashtu dhe pushteti socialist e ka futur “kalin” e vet në PD – me flokë të krehura, fjalë të bukura, e ambicie të maskuara pas fjalës “ndryshim”.
Në fakt, Belind Këlliçi nuk po lufton për reformë, por për pushtet personal, dhe jo për të ndërtuar opozitën, por për ta kthyer atë në një mjet tregu për pazare politike.
Siç dikur Bamir Topi bëri lojën e tij kundër Sali Berishës, duke u bërë “president opozitar” që i shërbeu Edi Ramës, po ashtu sot Belind Këlliçi po ndjek rrugën e të njëjtës tradhti – vetëm se në version më të rafinuar, më të heshtur, më të “modës së re”.
Por pse ndodh kjo? Kush e ushqen këtë “rebel romantik”?
Pas fasadës politike, fshihet një rrjet interesash ekonomike dhe personale që lidh Belind Këlliçin me ministren Belinda Balluku dhe oligarkun Samir Mane.
Në dukje, tre botë të ndryshme – një opozitar, një ministre dhe një biznesmen. Por në thelb, ata janë pikat e të njëjtit trekëndësh, të lidhur përmes aferave ekonomike, përfitimeve të përbashkëta dhe pazareve të padukshme, që kanë për qëllim jo zhvillimin e Shqipërisë, por kontrollin e pushtetit përmes një fasade politike të rreme.
Në këtë lojë të ftohtë, Belind Këlliçi është hallka politike që u duhet për të mbajtur gjallë iluzionin e pluralizmit. Ai është “opozitari i kontrolluar”, ai që sulmon pushtetin në fjalë, por i shërben në vepra. Ai është fytyra e butë e një projekti të pistë, që synon të asgjësojë çdo formë reale opozite.
Ashtu si çdo njeri që nuk e ka forcën të përballet, Këlliçi ka zgjedhur rrugën më të lehtë – intrigën pas shpine.
Në vend që të dalë përballë Sali Berishës në garë të hapur, ai preferon t’i shërbejë skenarëve që e godasin Berishën në heshtje, në emër të “ndryshimit”. Por ndryshimi që ai kërkon nuk është demokratik – është ndryshimi i logos, jo i moralit; ndryshimi i emrit, jo i shpirtit të opozitës.
Në thelb, ai nuk ka asnjë projekt politik, asnjë vizion, asnjë ide për Shqipërinë. Ka vetëm një mision: të mbajë të hapur plagën në trupin e opozitës, që ajo të mos shërohet kurrë.
Dhe pikërisht këtë mjegull kërkojnë njerëz si Belind Këlliçi – ta turbullojnë ujin që peshqit e mëdhenj të korrupsionit të notojnë lirshëm.
Nëse analizon me kujdes çdo qëndrim të tij, çdo deklaratë, çdo dalje publike – do kuptosh se gjithçka është e ndërtuar për të krijuar përçarje në PD, jo për t’i bërë dëm Edi Ramës.
Këlliçi, me buzëqeshjen e tij televizive dhe gjuhën e butë, është armik më i rrezikshëm se çdo sulm i hapur politik. Sepse tradhtia që vjen nga brenda, vret më shpejt se çdo armik që troket nga jashtë.
Partia Demokratike nuk ka luksin të bëjë më eksperimente.
Nëse dëshiron të mbijetojë si forcë e vërtetë opozitare, duhet të njohë dhe të përjashtojë maskat që luajnë me dy porta.
Në çdo kohë, historia i ka dënuar tradhtarët, edhe pse përkohësisht mund të kenë marrë duartrokitje. Por fundi i tyre ka qenë gjithmonë i njëjtë – harresë, turp dhe neveri.
Belind Këlliçi ka zgjedhur të bëjë betejë jo për PD-në, por kundër PD-së, jo për opozitën, por për t’i shërbyer pushtetit. Ai është simboli i një brezi të rremë që flet për moral, por ushqehet nga korrupsioni; që flet për liri, por është peng i interesave të errëta ekonomike.
Dhe në këtë mes, demokratët e thjeshtë duhet të kuptojnë një gjë: kali i Trojës është brenda. Dhe nëse nuk e njohin në kohë, do të jetë vonë për të shpëtuar kështjellën.
