Aventura e Igor Tudor në stolin e Juventusit përfundoi pas humbjes në Olimpico ndaj Lazios, një vendim që pasoi një natë reflektimi mbi situatën e skuadrës. Trajneri kroat u përball me një konfuzion të dukshëm taktik dhe rolesh, duke ngritur pikëpyetje mbi performancën e skuadrës. Opinione të shumta për fatkeqësinë e ekipit u perceptuan si përpjekje për të gjetur një alibi pas rezultateve zhgënjyese.
Kjo situatë e riktheu Juventusin në vite më parë, duke e barazuar atë me periudhën e Gigi Maifredit të vitit 1991, ku problemi i arbitra dhe ndeshjeve të vështira u bënë të zakonshme. Në fushë, mungesa e ndikimit të disa lojtarëve theksonte një krizë besimi.
Sikur të ishin të gjithë në mbështetje të trajnerit me fjalë, realiteti i situatës ishte ndryshe. Tudor nuk kishte arritur të përdorte diplomacinë e nevojshme për të lehtësuar tensionin dhe ishte përballur me akuzat e etiketës “i komanduar”. Kjo çoi në çoroditje të brendshme dhe ndihmoi në përshpejtimin e vendimeve nga drejtuesit e klubit, duke përfshirë John Elkann në skenë.
Përballë këtij gjëndje, Juventusi ishte në rrezik të distancohej nga vëndet e para të klasifikimit, gjë që ishte alarmante. Konfuzioni taktik që bllokonte skuadrën sugjeronte një krizë identiteti, e cila u pasqyrua në gjendjen e njohur si fantazmë e Thiago Motta në Continassa. Kështu, mbyllja e aventurës së Tudor më shumë se një ndarje për të, shënonte edhe një moment reflektimi për të ardhmen e klubit bardhezi.
