Historia nga brenda: “Nuk i kam dhënë fund me levë, por me çantën i kam prerë dorën” – rrëfimet e Dumanit pa filtra.

Dy muaj pas një grabitjeje të parë në Elbasan, Nuredin Dumani së bashku me disa shokë hyri sërish në lojë, këtë herë me një plan për të grabitur Skënder Roshin, një kambist nga Kavaja që lëvizte me sasi të mëdha parash. Ilirjan Feçi, një njohje e Dumanit, kishte njohuri mbi lëvizjet e Roshi, duke lehtësuar organizimin e sulmit.

Grabitësit, përfshirë Dumanin, Gentjan Sharrën, Talo Çelën dhe Feçin, planifikuan detajet e operacionit natën para aktit. Kambisti kishte zakon të largohej i vetëm me një çantë parash të lidhur në dorë, pa e menduar që nevoja për siguri do të bëhej e domosdoshme. Gjatë sulmit, ai u godit pasi si rrezikshmëria e ekzekutorëve ashtu edhe aftësia organizative e atyre që qëndronin pas skenës ishin të ngjashme.

Ngjarja përshkruhet nga Kreshnik Myftari, pedagog, i cili thekson se rrezikshmëria e ekzekutorëve rritet për shkak të mungesës së empatisë. Alfred Balla, një avokat, ngre rëndësinë e bashkëpunimit me drejtësinë për zbardhjen e ngjarjeve të tilla.

Dumani përshkruan me detaje momentin e sulmit: pasi priti që Roshi të dilte nga shkallët, ai e goditi me një levë në momentin e duhur, i cili ra në tokë, duke e lënë pa ndjenja. Gjatë përpjekjes për të marrë çantën me para, Dumani, pa e dashur, i preu dorën kambistit për shkak të nervozizmit dhe shpejtësisë së situatës. Pas grabitjes, ata arritën të iknin me paratë, të lënë pas një skenë të dhimbshme dhe të dhunshme.

Përgjithësisht, ky rast përshkruan jo vetëm ngjarjen kriminale, por edhe psikologjinë e përfshirë në krim, si në nivelin e ekzekutuesve ashtu edhe në atë të organizatorëve. Grabitja është një tregues i thellë i ashpërsisë së krimit, megjithëse në momentin e faktit, këta individë mund të mos kenë menduar ndonjëherë se përse vepruan në atë mënyrë.