Në vitin 1987, gazetarët Teodor Keko dhe autori i kujtimeve punonin në Pogradec, te gazetat “Drita” dhe “Bashkimi” respektivisht. Një mbrëmje ata u takuan për të pirë një birrë në lulishte të hotel turizmit të vjetër, ku ambienti i qetë dhe melodia e valëve të liqenit i theksonte ndjenjat e nostalgjisë. Papritmas, një burrë i moshuar me një shkop dhe një qen përreth e tyre u afrua. Ai shfaqi një sahat tavoline dhe filloi të fliste me zë të lartë, duke shprehur zemërim ndaj autoriteteve dhe duke treguar shqetësimet e tij për punësimin e vajzës së tij. Pas një shkëmbimi të shkurtër, ai u hoq nga tryeza, pa u përshëndetur.
Dori, një mik i autorit, e njohu menjëherë si poetin e njohur Lasgush Poradeci. Udhëtimi errësirë e e bënte takimin me Lasgushin, për të cilin Dori tha se kishte ardhur dhe ikur si një fantazmë. Kjo skenë rindezi një kujtim tjetër nga vitet e kaluara, kur Dori ndau një tregim për Lasgushin, të cilin ia kishte treguar Ismail Kadare. Në vitin 1946, Lasgushi kishte kërkuar një duel me ministrin e Arsimit Sejfulla Malshova, pasi kishte marrë një këshillë që e interpretuar si tallje. Ai e sfidoi Malshovën duke hedhur një dorashkë mbi tavolinë, duke e bërë skenën të ngjante si një duel me kalorsit nga e kaluara.
Kjo ngjarje vuri në dukje natyrën eksentrike dhe krenarinë e Lasgushit si një poet e artist, që ishte ndryshe nga shumica. Ndërsa Dori e pohoi këtë me admirim, prania e Lasgushit në mendjen e tij shfaqi një themel të fortë të identitetit të artistëve shqiptarë, veçanërisht në një kohë kur kulturën dhe lirinë e shprehjes ishin të kufizuara. Kujtimi për Lasgushin mbetet një simbol i rezistencës artistike dhe pasionit për lirinë kreative në Shqipëri.
