Presidenti Vladimir Putin, gjatë një vizite në Alaska, u bëri thirrje Ukrainës dhe kombet evropiane të mos “shkelin rrugën” në atë që ai e quajti një përparim të rëndësishëm. Ky veprim shërbeu si një përpjekje për të përçarë aleancën perëndimore. Në përgjigje, liderët evropianë u mblodhën urgjent në Shtëpinë e Bardhë, duke i dhënë kështu një resonancë historike tubimeve aleate që i dhanë fund Luftës së Dytë Botërore. Alarmimi i tyre ishte i dukshëm për shkak të komenteve të Trumpit mbi NATO-n, që kishte krijuar dyshime për qëndrueshmërinë e politikës amerikane.
Në këtë takimin në Uashington, çdo lider evropian kishte një çështje specifike që dëshironte të trajtonte. Presidenti francez Emmanuel Macron shtoi se samiti i propozuar nga Trump me Putinin dhe Zelenskyn duhet të përfshinte edhe një përfaqësues të Evropës. Kancelari gjerman Friedrich Merz kërkoi armëpushim, por Putini e refuzoi këtë kërkesë, ndërsa Trump e përshtati këtë qëndrim. Kryeministri britanik Keir Starmer theksoi nevojën për garanci sigurie për Ukrainën, duke u bazuar në klauzolën e mbrojtjes së ndërsjellë të NATO-s.
Kjo mbledhje tregoi një unitet të jashtëzakonshëm nga udhëheqës të ndryshëm, që kapnin një gamë të gjerë ideologjike; nga liberalët centristë si Macron deri te populistët konservatorë si Giorgia Meloni. Edhe pse Britania kishte braktisur BE-në, ajo vazhdoi të qëndronte e bashkuar me partnerët e saj përtej ujit. Aleatët e Trumpit theksuan se ai kishte bërë më shumë se çdo president tjetër për të sjellë paqe. Ata ishin duke ndërtuar një arsyetim politik dhe emocional për ta mbajtur atë të angazhuar në një zgjidhje afatgjatë për paqen, në vend të kërkesave të Putinit.
Megjithatë, asnjë nga këto përpjekje nuk do të zgjidhte dallimet e thella midis Rusisë dhe Ukrainës. Por një gjë është e sigurt: Putini ndiqte me vëmendje çdo zhvillim.
