Antonio Cabrini, një nga emblemat e futbollit italian, rikthen në kujtesë emocionet e një kohe të paharrueshme kur ishte i njohur dhe fitues titujsh. Ai ndan mendimet e tij për transformimet e futbollit, duke shprehur shqetësim për stilin e lojës moderne, ku portierët prekin topin 70 herë në ndeshje, çka ai e konsideron të papranueshme. Edhe pse e pranon se futbolli është evoluar dhe është bërë një industri me shumë interesa, ai përjeton një nostalgji për periudhën kur kishte më shumë kontakt njerëzor dhe lidhje me tifozët.
Cabrini, i cili filloi karrierën si model pas sukseseve të Botërorit të 1982, ka ruajtur objekte të se kaluarës, duke përfshirë letra nga fansat, të cilat ai kurrë nuk i ka hapur. Ai ndan se miqtë dhe marrëdhëniet e ngushta ishin pjesë e rëndësishme e jetës së tij si futbollist, veçanërisht marrëdhënia e tij me Paolo Rossi, një kampion e një mik i shkëlqyer, me të cilin kaloi dhjetë vite si shok dhome.
Cabrini gjithashtu përmend miqësinë e tij me Cesare Prandelli, me të cilin ka mbajtur lidhje të forta për vite, duke menaxhuar së bashku fusha padeli në Cremona, një aktivitet që u është përshtatur ish-futbollistëve, duke i mbajtur ata aktivë dhe konkurrues.
Kur i kërkohet të kujtojë fëmijërinë e tij, ai ndalet në lirinë dhe gëzimin e lojërave në oborr. Një figurë kyçe në karrierën e tij ka qenë trajneri i tij i parë, i cili e shndërroi nga sulmues në mbrojtës krahu. Për Cabrini, një nga ndeshjet më të paharruara mbetet finalja e një turneu me ekipin e të rinjve të Cremonese, ku kaluan Juventusin në penallti.
Ndërsa aktualisht vazhdon të shijojë jetën dhe të udhëtojë, ai e ndjen se koha ka qenë një mik, duke i dhënë mundësinë të bëjë gjëra që nuk mundi t’i bëjë gjatë karrierës së tij. Megjithatë, emocionet e së kaluarës mbeten të paharrueshme dhe thelbësore në identitetin e tij si futbollist.















