Vëllezërit Isufaj nga fshati Çeprat i Vlorës janë rikthyer pas shumë vitesh emigracioni në Itali për të punuar tokën e trashëguar nga babai. Pas dekadash përpjekjesh atje, ata vendosën të investonin kursimet e tyre në bujqësi moderne, duke u kthyer në vendlindje, “aty ku nisi gjithçka”.
Çdo ditë ata ngrihen para lindjes së diellit për të punuar arat, duke mbjellë perime stinore, kujdesur për vreshtat dhe menaxhuar sistemin e ujitjes. Pavarësisht lodhjes, ata ndjejnë se puna në tokën e tyre sjell kënaqësi dhe realizim personal. Njëri prej vëllezërve shpreh se, pavarësisht se në Itali fituan bukën, këtu ndjejnë se fitojnë shpirtin.
Falë eksperiencës së fituar jashtë vendit, ata po aplikojnë teknika të reja që rrisin rendimentin e prodhimeve, duke shërbyer si shembuj pozitivë për ata që ende dyshojnë të kthehen në Shqipëri. Dritan, vëllai i madh, thekson se pas 20 vjetësh në Itali, kënqësia e punës në vendlindje është e pamohueshme. Ai inkurajon emigrantët të kthehen, duke theksuar se puna në tokën e vendit të tyre ofron më shumë mundësi.
Fation, vëllai i vogël, e ndan të njëjtin sentiment, duke thënë se është i kënaqur me prodhimet e tij, pasi çdo gjë shitet dhe asgjë nuk shkon dëm. Ai beson se, megjithëse puna është e lodhshme, jeta në vendin e tij është më e lehtë dhe më e këndshme. Kjo histori ilustron se kthimi në rrënjët e origjinës mund të sjellë një sukses të ngjashëm me atë të emigracionit, kur pasioni për bujqësinë shoqërohet me vendosmërinë.















