Shkroi: Jane Doe
RTSH-ja po digjet. Godina e saj e mjerë, shndërruar si një gërmadhë e Pompeit nuk ka më gojë të ankohet, teksa lëngon dalëngadalë.
Kori punëtor ka tashmë që qershorin e kaluar që bën prova për arien e famshme “Sono andati…. fingevo di dormire”.
Nuk ma mbetur më asgjë nga e kaluara. Çdo gjurmë nostalgjie që mishëron historinë e televizionit të parë dhe të vetmit publik në vend… është zhdukur. Salla e orkestrës është një kthyer në një dhomë frigoriferike, ku Alfredo ka derdhur gjithë talentin e tij për arkitekturën moderne, ku i vetmi objekt që nuk mbërdhin është një telajo kitsch e Bethovenit, e plasur aty nga ndonjë mendje e ndritur që ka vendosur të parën foto muzikanti që i ka dalë në Google.
Njerëzit po ikin, pa zhurmë, pa pompozitet, po ikin pasi e vetmja grimcë lirie që u ka mbetur është largimi.
Nuk do vonojë dita dita që do ikin të gjithë dhe të vetmit që do i rezistojnë eksodit do të jenë telajoja e gjeniut, Alfredo dhe Violeta e tij besnike, heroina me tuberkuloz. Ajo ka bërë gati disa pamflete që do i botojë post mortum për njeriun e saj të zemrës, atë që ndryshoi historinë.
Ato do të botohen në median më të madhe e më të njohur në vend me emrin “DJE”. Aty do të shpalosen edhe shumë të pathëna dhe trivia për gjeniun e madh të medias publike, eruditin e epokës digjitale, mankthin e ziliqarëve dhe idhullin e brezit të ri.
E teksa do i këndojë arien më tragjike dhe më të bukur në historinë e operës botërore, duke iu lutur Alfredos ta dashurojë, ajo do të vdesë në krahët e tij, e sëmurë, por e ngopur.
- Ky shkrim nuk ka lidhje me personazhe realë.
- Të vetmet referenca janë marrë nga opera “Traviata” e Puccinit.
- Asnjë kafshë nuk është dëmtuar gjatë realizimit të këtij shkrimi!
Post scriptum: Vijon me tragjedi të tjera.
