Kryeministri izraelit injoron presionet mbi luftën dhe pasluftën. Dyshja nuk flet prej tri javësh.
“Kjo bisedë përfundon këtu”, dhe nuk ka rifilluar për tri javë.
Joe dhe Bibi flisnin një ditë po dhe një ditë jo, presidenti amerikan ishte ende i bindur se në anën tjetër të telefonit dhe përtej oqeanit, kryeministri izraelit po e dëgjonte.
Tani durimi ka mbaruar me ato fjalët e fundit sepse “Netanyahu na tregoi gishtin e mesit në çdo hap të rëndësishëm”, shpjegon senatori demokrat, Chris Van Hollen, për gazetën digjitale “Axios”. Nuk ka kuptim të shpresojmë se ai do ta përdorë atë për të thirrur numrin e Shtëpisë së Bardhë dhe për të ndjekur sugjerimet – tani kërkesat – të liderit që zbarkoi në Tel Aviv njëmbëdhjetë ditë pas masakrës së kryer më 7 tetor nga terroristët e Hamasit dhe ka treguar mbështetje të pakushtëzuar ndaj Izraelit në përgjigjen ushtarake.
Ndoshta shumë, komentuesit vendas dhe ata në Uashington spekulojnë. Empatia dhe ndihma e sjellë nga presidenti i lëvizi dhe i preku izraelitët, ndërsa koalicioni i ekstremit të djathtë në pushtet dukej i paralizuar nga tronditja, duke u zhdukur nga ekranet televizive ku kishte folur gjatë dhjetë muajve të protestave kundër planit antidemokratik të drejtësisë.
Kështu, dashuria publike, e shprehur me aspiratën “do të ishte mirë nëse Joe do të ishte kryeministër”, ka prishur krenarinë e kryeministrit më jetëgjatë në historinë e vendit. Ai është ende i bindur – pavarësisht nga kolapsi i tij dhe i Likud-it të tij në sondazhe – se mund të sigurojë mandatin e shtatë në kurriz të marrëdhënieve më të rëndësishme ndërkombëtare për shtetin hebre. “Netanyahu po kërkon qëllimisht konflikt me administratën e Bidenit”, shkruan Alon Pinkas, i cili ishte gjithashtu këshilltar diplomatik i Ehud Barak dhe Shimon Peres. Sipas tij kjo sfidë do të bëhet slogani i tij gjatë fushatës zgjedhore: vetëm unë mund t’i rezistoj presionit amerikan”.
Se cilat janë këto presione përsëritet nga Antony Blinken, Sekretari i Shtetit, sa herë që i vendosin mikrofonin para tij, e fundit dje nga skena e Forumit Ekonomik në Davos të Zvicrës, pasi përshkruan skenat e shkatërrimit dhe vdekjes në Gaza. “Zgjidhja është një komb palestinez, me një qeveri që punon dhe u jep njerëzve atë që u nevojitet. Është gjithashtu një domosdoshmëri për sigurinë e Izraelit”. Kreu i diplomacisë amerikane nuk ka arritur ende të bëjë që qeveria Netanyahu t’i transferojë Presidentit Abu Mazen dhjetëra miliona dollarë taksa të mbledhura nga izraelitët në emër të Autoritetit në Bregun Perëndimor.
Thyerja mbi menaxhimin e luftës – kufizimi i numrit të viktimave civile – dhe më pas – kthimi i Rripit nën kontrollin e Raìs në Ramallah – po bëhet aq i gjerë sa Michael Oren, ish-ambasador në Uashington dhe ish-deputet i krahut të djathtë, komentoi për agjencinë “Associated Press”: Interesat e dy vendeve nuk janë gjithmonë të njëjta. “Në fund ka një kufi dhe nëse Biden na urdhëron të ndalojmë, ne do të vazhdojmë”. Siç përsëriti dje Netanyahu: Konflikti nuk ndalet derisa të arrihen objektivat e eliminimit të Hamasit dhe lirimit të pengjeve.
Bibi, i cili ka studiuar në Boston, e konsideron veten një manovrues të madh në korridoret e Kongresit, ku foli tre herë para seancës plenare, një rekord i përbashkët vetëm me Ëinston Churchill. Kritikët, megjithatë, pohojnë se ai i njeh më mirë dhomat ku komplotojnë republikanët, sesa këshilltari i tij politik Ron Dermer, i cili u rrit në Shtetet e Bashkuara, babai dhe vëllai i tij ishin kryebashkiakë të Miamit. Të dy janë të bindur se udhëheqësit amerikanë (Barack Obama mbi të gjithë) – shkruan regjisori David Remnick në Neë Yorker – priren të mashtrohen nga synimet e palestinezëve, të Hezbollahut dhe më e rëndësishmja e Iranit.
Pas votimit të nëntorit, miku i tij Donald mund të rikthehet në Shtëpinë e Bardhë, i cili, pavarësisht nga disponimi i luhatshëm, ka mbështetur gjithmonë Netanyahun. Pengimi i Bidenit do t’i shërbente gjithashtu këtij qëllimi: pritjes së ftesës së Trump në Shtëpinë e Bardhë. / Davide Frattini – Korrespondent i Corriere della Sera në Jerusalem
